Zijn bezit

Naar huis

Lieve lezer. Dit boek heb ik in 2017 geschreven. De kans is groot dat hier en daar wat spelfouten zitten, excuses hiervoor. Veel leesplezier en laat me weten wat je ervan vind! ❤️

"Jij. Bent. Van. Mij." gromt hij. Ik probeer mijn armen te bewegen, maar ze zitten zo stevig vast gebonden dat ik er geen beweging in krijg. "Ik ben van mezelf" snauw ik. "Waag het niet. Als je dat nog is zegt zie je een maand geen zonlicht meer". "Ik wil naar huis" jammer ik. "Je kan niet meer weg" zegt hij terwijl hij mijn kin optilt. Hij pakt me op en gooit me op het bed. Ik adem diep in. "Fuck you" snauw ik. "Graag" zegt hij terwijl hij boven op me klimt. Ik probeer mijn gezicht weg te draaien wanneer hij mijn kaak bijna fijn knijpt. "Ik heb je gewaarschuwd" zegt hij met een lach op zijn gezicht waar ik de kriebels van krijg.

-----------------------------------------------------------------------------------------------

Heb jij ook van die ouders die altijd zeggen dat je niet in het donker alleen over straat moet lopen? Zeker nu de beruchtste pack in ons dorp is. De BlackRiver pack. Bij het uitspreken van hun naam krijg ik zelfs al de kriebels. En dan heb je nog hun alfa. Zayden. Hij is de meest gevreesde alfa van ongeveer de wereld denk ik. Iedereen kent hem. En iedereen weet dat ze uit de buurt moeten blijven van zijn pack. Nou geloof me, ik weet echt dat ik nu niet alleen over straat moet lopen. Zeker niet door het bos. Maar het is de kortste weg naar huis en ja ik ben lui. Quinn, mijn beste vriendin, zei nog "Allison, je gaat niet door het bos lopen". En waar loop ik nu? Juist, het bos. Misschien was dat niet de handigste keuze, maar ach. Wat kan er nou mis gaan?

Diep in gedachten verzonken begin ik een liedje te neuriën. "Sorry for the way na na na na sorry for the na na na am I still not good enough". Door de krakende takjes ga ik iets harder lopen. Ik heb het gevoel dat ik achtervolgt wordt en zet het op een rennen. Gelukkig woon ik hier niet ver vandaan. Opeens krijg ik een harde dreun van achteren waardoor ik voorover val. Ik kijk snel achterom. Niemand. Snel ren ik naar huis.

"Allison, ik had je nog zo gezegd niet door het bos te lopen" zegt mijn moeder als ik thuis kom. "Dat heb ik ook niet gedaan hoor" lieg ik. "Ally, je kan zo slecht liegen" zegt mijn vader die nu ook binnen komt lopen. "Voor het zelfde geld was je iemand tegen gekomen van de BlackRiver pack en ik denk niet dat je wil dat ze weten dat je een witte wolf bent" zegt mijn moeder. "Nee mam, ik weet het. Zeg, waarom zijn ze hier nog steeds?". "Ik weet het ook niet lieverd, maar ik zou het fijn vinden als ze snel weer gaan. Alfa Ax is er niet blij mee". "Ik hoorde dat hij hier kwam om iemand te zoeken" zegt mijn zusje Mireya als ze binnen komt lopen. "Wie zou hij moeten zoeken dan?" vraag ik.

Ik ben toch wel een beetje nieuwsgierig naar hem. Ik heb namelijk gehoord dat hij woest aantrekkelijk is, maar als je iets verkeerds tegen hem zegt dan moet je oppassen. Ik hoorde dat hij van al zijn slachtoffers iets bewaard als een soort trofeeën.

"Weet ik veel, iemand uit zijn verleden misschien? Een familielid? Zijn mate?" antwoord Mireya. Bij het woordje mate krijg ik overal rillingen. Dat hij een mate heeft. Getsie. Wat verschrikkelijk voor dat meisje.

"Ik ga naar bed, slaaplekker" zeg ik terwijl ik papa en mama een kus geef. Als ik boven kom zie ik dat mijn raam open staat. Huh? Die had ik toch dicht gedaan? Ik loop naar het raam en kijk toch voor de zekerheid even naar buiten. Niemand. Ik sluit het raam en als ik mijn tanden heb gepoetst bekruipt me toch het gevoel dat hier iemand is geweest. Ik loop naar Mireya haar kamer toe. "Mireya, mag ik bij jou slapen vannacht?" fluister ik terwijl ik in haar bed onder de dekens kruip. "Als je stil ligt" zegt te terwijl we elkaar lachend aankijken. Na even gekletst te hebben vallen we allebei langzaam in slaap. Little did I know dat dat een van mijn laatste avonden thuis slapen was.