Zapomnienie

Prolog

Przymykam oczy. Staram się wyłączyć myślenie. Skupić się tylko na muzyce płynącej z głośnika. Jest dziwna. Tajemnicza. Powinna uspakajać, a zamiast tego przyprowadza mnie o dreszcze. Wdech i wydech. Nie dam rady. Wdech. Ratunku! I wydech. Uspokój się. Oliwia, spokojnie. Nic się nie dzieje. To tylko wizje. Głupie wizje. Które pokazują to, czego najbardziej się boisz. Całkiem nieważne obrazy, wytwory twojej bujnej wyobraźni. Zawsze taką miałaś. Pamiętasz? Zawsze zamiast królewny widziałaś czarownicę, a miejsce łąki zajmowały zgliszcza. Zwykła bransoletka była niczym kajdanki,a pierścionek metalem, mającym na celu odciąć dopływ krwi do śniadego paluszka. Przecież zawsze miałaś obsesje dotyczące bladych ludzi ubranych na czarno. Oni istnieją. Wszyscy ich widzą. Nie jesteś jedyna. A teraz jeszcze raz wdech. I wydech. Powolutku. Nigdzie się nie spieszysz. Ale oni się spieszą. By zabić. Nieprawda. Nie słuchaj jej. Wdech, i wydech. Zaraz koniec. Wdech. Coś tam stoi! Wydech. Wydawało ci się. Znowu. Kolejny raz. Nie musisz mi mówić Oliwio Bell, że jestem inna. Dziwna. Nawiedzona. Chora. Mam świadomość. Że nigdy nie będę normalna. A ty jesteś częścią mnie. Tą gorszą i lepszą zarazem. Wymyśliłam cię, by nie było, że mówię do siebie. Ale Oliwia to ja. I ty. I ta ładna pani w lustrze. Ubrana na czarno. Z białą różą w dłoni i medalionem na piersi. Bardzo ją kocham i jednocześnie nienawidzę. Chcę by była przy mnie, ale okropnie się jej boję. Myślę, że ją znam, ale jej nie znam. Wyciąga ramiona w moją stronę. Uśmiecha się. Ma czerwone usta. Jak krew, którą wycierałaś ze sztyletu. To było tak dawno... Nie chcę o tym pamiętać. Chcę ją tylko przytulić i zapomnieć...

*********************

Prawda że jestem trochę creepy? Nie? To poczekajcie. Jeszcze mnie nie znacie 

Carmella :*

P.S. Kolejny rozdział pojawi sie jak będzie 5 gwiazdeczek lub 3 komentarze od różnych osób :)