~StAy AwAke~

|10|

"Αυραα !??"
Φώναξε ή Μαρία Λουίζα και μπήκε φουριοζα μέσα.

Είχε αίματα στα χέρια της και σκυσμενα ρούχα εκτός το ότι είχε δάκρυα στα μάτια της.

Έπεσε με φορά και με αγκάλιασε.

"Αύρα !?" Είπε και με κοίταξε μέσα στα μάτια.

"Συγνώμη"συνέχισε.

"Για πιο πράγμα!?" Την ρωτησα ενώ οι νοσοκομες επερναν την ψυχίατρο.

"Ορίστε " είπε και μου έδωσε το κινητό της.

Τότε ειρθαν οι γιατροί και μας σήκωσαν και τις δύο ..

"Συγνώμη"σχιματισε με το στόμα της..

(...)

Όλα ντυμένα στα μαύρα όπως και η ψυχή μου.
Το περιβάλλον ηταν αποπνικτικό.
Τα συναισθήματα ανάμεικτα.

Πόνος , λύπη , φόβος , θυμός.

Όλα εξαιτίας μου.

Εγώ φταίω που την είχα ανακατέψει σε όλα αυτά.

Που την πίεσα να πει για τον δολοφόνο.

Η Μαρία Λουίζα εκλεγε δίπλα μου. Και ο Ματ την αγκάλιαζε και την υπενθιμιζε ότι ήταν μαζί της.

Από πίσω μου καθοντουσαν οι φίλοι μου.

Ο Χρίστος,η Πειτζ και ο τζεικ.

Σήμερα ανακάλυψα ότι ο Νοα ήταν γιος της. 

Και άλλοι ασθενοίς της , παρευρίσκονταν .

Κάποιοι φαίνονταν φυσιολογικοί , κάποιοι άλλοι όμως εκτός από την λύπη που είχαν λόγου αυτού του γεγονός φαίνονταν ψυχολογικά άρρωστη.

Μια πάρα πολύ λεπτή κοπέλα με τα κόκαλα της να πετάγονται.

Ενα πολυ νεο αγόρι με χέρια δεμένα σε αλυσίδες .

Ένας σαραντάχρονος να κάθεται κάτω από την καρέκλα. Φοβόταν και την ίδια του την σκιά.

Η κηδεία συνεχίστηκε ομαλά.

Μαύρα πουλιά ειχαν έρθει και καθώντουσαν στα περβάζια των παραθύρων της εκκλησίας.

Κοράκια.

Ένιωθα ότι το βλέμμα τους μπορούσε να με τρυπήσει.

Ενώ το φεγγάρι σιγά σιγά επερνε την θέση του ήλιου  ενώ άρχιζε να ψυχαλίζει.

Ενα ακόμα δάκρυ έπεσε από τα μάτια μου , μαζί με τις ψυχαλες...

Έμοιαζαν όλα με την ψυχολογία μου.

Χάλια...

(....)

"Θες να της πεις κάτι τελευταίο !?" Με ρώτησε η Μαρία Λουίζα και σκούπισε ένα δάκρυ με ένα χαρτομάντιλο.

" Ναι " είπα και στράφηκαν στην παρέα μου.

"Σας ευχαριστώ που ήσασταν σήμερα μαζί μου"είπα κι τους αγκάλιασα έναν προς έναν.

Χάθηκα στο άρωμα του Τζέικ.

Στα μεταξωτά μαύρα  ρούχα της Πέιτζ.

Και στην υπέροχη αγκαλιά του Χρήστου.

"Σίγουρα δεν θες να έρθεις  κοιμηθείς σε εμένα ??Η μαμά μου έφτιαξε κρέπες " είπε και γύρισε προς την μητέρα του που μας κοιτούσε με ένα μεγάλο χαμόγελο.

Αχ , τι θα εκανα χωρίς αυτόν!

Θα με ανέβαζε την ψυχολογία .

"Ναι γιατί όχι ??" Του είπα και μου σκούπισε ενα δάκρυ που δεν είχα ιδέα ότι έπεσε.

"Θα πω και τα παιδία και θα σε περιμένουμε έξω, Δεν έχεις πρόβλημα να έρθουν και αυτα έτσι!?"Ρώτησε και με κοίταξε μέσα στα μάτια.

"Τι λες βρε κανένα " τον καθησύχασα.

" Ωραία θα σε περιμένουμε έξω"είπε και μου έδωσε ένα φιλί στο μάγουλο .

Α ρε Χρήστο.

Πώς μπορεί και κάνει παρέα με ένα άτομο σαν εμένα.

Έτρεξα και ανακοίνωσα στην Μαρία Λουιζα τα νέα .

"Καλά να περάσεις " μου ευχήθηκε κι μου έδωσε μια τελευταία αγκαλιά. 

Η εκκλησία είχε αδειάσει .

Σχεδόν.

Μόνο ο άντρας της ψυχολόγου και ο νοα κάθονταν σε δύο καρέκλες και περίμεναν να έρθει το φορτηγό να πάνε να την θάψουν .

Πλησίασα το τάφο και προσπάθησα να συγκρατήσω τα δάκρυα μου αλλά δεν τα κατάφερα.

Γιατί πρέπει να συμβαίνουν όλα σε εμένα ????

Για ένα λάθος των γονιών μου η ζωή μου έχει μετατραπεί σε κόλαση.

Πήγα να δω το προσωπο της όταν...

-+-+-+-+-+-++++++++++//

Χελλοου ❤

Άι εμ μπακκκ

Είμαι απαράδεκτη και έχετε ένα απόλυτο δίκιο να μην διαβάσετε την ιστορία μου.!!

Έχω να ανεβάσω πέντε έξι μήνες....

Χίλια συγγνώμηηηη :-(

Μου έλειψε να γράφω σε αυτήν την ιστορία 😭

Αλλά δεν είχα το φιλινγκ και την διάθεση .... κατάλαβα ομως ότι αυτό το βιβλίο είναι το στυλ μου και ότι πιο καλογραμμένο έχω , οπότε άμα θέλετε συνεχίζετε γιατί εγω αυτήν την ιστορία θα την συνεχίσω μπορεί και σε τρίτο βιβλίο 😂 ψηφιστε αφήστε και κανένα  σχόλιο σας και τα λέμε στο επόμενο κεφάλαιο !!

Που θα είναι πολύ σύντομα. ...

ΦΙΛΑΚΙΑΑΑΑΑ