Haar Wil Is Wet

1. Een Epische Introductie met een Rood-harig Meisje

Bij nader inzien was een half-gegaard vluchtplan om de wonderbaarlijke schoonheid van moeder natuur te zien, niet zo'n goed idee.

Rossige, wilde krullen bewogen energiek naar achteren. De stevige zomerbries verkoelde haar rood-aangelopen gezicht, maar een serie van verhitte pufjes kon Isah niet onderdrukken. Zo snel als ze kon probeerde ze te vluchten van de manische massa achter haar.

"Trut!" schreeuwde een onbekende stem achter haar. "Kom hier!"

Ze zou hebben gelogen als ze zou zeggen dat de meute haar niet beangstigde. Meestal zette het roodharige-meisje een dappere act op. Haar welbekende zorgeloze en pittige karakter. Maar deze keer zou een grote mond haar niet helpen. Dit waren verzetsstrijders, eersteklas criminelen die achter haar zaten. Monsters van het ergste kaliber.

De voetstappen achter haar werden beduidend luider. Zwaar en onritmisch. Het korrelige zand dat tegen haar blote voeten schuurde hielp ook niet om vaart te maken. De brok die zich in haar keel had genesteld wilde maar niet weg.

Haar longen stonden in brand.

Haar ogen dwaalden af van het pad voor haar.

Ze struikelde.

Een luidruchtige vloek was het eerste wat haar schrale lippen verliet. Met een doffe klap viel ze neer op de zachte ondergrond. Een verdraaide pijnsteek in haar rechterzij maakte haar aan het krijsen voor genade, maar het werd verstomd door het zand dat in haar mond terecht was gekomen.

Ze probeerde zichzelf nog op te hijsen met behulp van haar handen, maar haar armen beschikten niet meer over die kracht. Een plotse voet die contact maakte met haar schouder liet haar omrollen. Van pijn verdrongen gilde ze het uit.

Er dansten gekleurde stippen voor haar netvlies. Bewusteloosheid meende de baas over haar te worden, maar ze verzette zich heftig tegen de sterke drang om op te geven. Ze was een vechter. Een overlever. Ze zou zich hier uit zien te redden.

Een klodder van een onbekende vloeistof raakte in verbinding met haar wang. Moeizaam opende ze haar ogen. Het pijnlijke, witte licht dat afkomstig was van het zonnige weer wilde haar oogleden weer laten sluiten.

Zodra haar ogen gewend waren aan het blindende zonlicht kon ze een gestalte opmaken. Een man van middelbare leeftijd. Smerige vegen van zwarte stof en een litteken dat zijn hele gezicht markeerde was genoeg om een schrikbarend beeld te vormen. De walgelijke stank die van hem afkwam was niet te harden. Een mengeling van zweet, verderf en iets wat verdacht veel leek op bloed.

Ze proefde een metalige smaak op haar tong. De plotselinge neiging om te kokhalzen kon ze ternauwernood onderdrukken.

"Goedemiddag prinses," hij ontblootte zijn afschuwelijke gebit in de vorm van een verwrongen glimlach. "Ren je altijd zo weg van je problemen?"

Zijn retorische vraag werd onder luid gejoel van de rest van de bende ontvangen. Verbouwereerd beschouwde ze de man. Uit haar ooghoek zag ze dat hij een leren holster had, gevuld met een wapen. Een Glock 19, aan de typerende polymeer-frame en de grootte van het pistool te zien.

Onaangekondigd greep de vent een vuist van haar haren. Gekwelde kreunen waren te horen vanwege de abrupte handeling. Het leek alsof haar vertrouwde krullen ieder moment van haar schedel zouden worden losgerukt. Met een gepijnigde expressie observeerde ze de dader van haar leed.

"Wat?" siste ze, maar door het zand dat nog aanwezig was in haar mond barstte ze uit in een hoestbui. Bulderend geschater volgde haar optreden.

"Je bent zo ongevaarlijk," begon hij geamuseerd. Hij knielde naast haar neer, en tot haar grote ongenoegen boog hij naar haar oor toe. Haar hart sloeg tegen haar borstkas als een bezetene. Ze hield haar adem in, verlamd door zijn onverwachte nabijheid. "Ik denk dat de verzetsstrijders een aardig bedrag voor je willen betalen, knakker."

Met grote ogen staarde ze naar hem. De warme lucht die uit zijn bakkes kwam was akelig op zijn minst. Het veroorzaakte kippenvel over haar hele lichaam.

En voordat ze het wist, maakte gefrustreerde gevoelens de baas over haar.

"Nog nooit gehoord van tandpasta, peupel?" glimlachte ze gemeen. Ondanks haar stroeve spieren lukte het haar om dichterbij de gast te komen. "Het zou je goed doen."

Binnen een fractie van een seconde lag ze enkele meters verder. Kermend en jankend bracht ze haar trillende handen naar haar gevoelige neus. Haar sneeuwwitte huid maakte een sterk contrast met de donkerrode vloeistof die van haar vingers afdroop.

"Bitch!" tierde hij uit. Zijn foute glimlach was vervangen voor een razend-uitziende blik. Er smeulde een onheilspellend vuur in de ogen van haar tegenstander. "Hoe durf je zo'n grote bek te hebben?"

Dit keer kwam er geen bijdehante opmerking. Ze was te gechoqueerd om ook maar een enkel geluid te produceren. Anderzijds nam de man geen genoegen met haar stilte. Hij stapte met een donkere blik op haar af. Zijn behaarde hand vond een weg naar zijn holster.

Een ijskoud gevoel verspreidde door haar hele lichaam toen ze het realiseerde.

Hij richtte het pistool.

Verwoed probeerde ze zich te verroeren, maar haar spieren leken als verlamd. Tranen begonnen te rollen over haar wangen. Wanhoop schreeuwde het uit in haar hoofd.

Zijn dikke vingers, dichtbij de trekker.

Ze perste haar ogen dicht, het ergste anticiperend.

Een geweerschot.

...

Maar, wonderbaarlijk genoeg, niet door haar hoofd.

---

Oké, dus even een snelle notitie: Ik heb werkelijk waar geen idee in welk genre dit verhaal thuishoort. Het speelt zich af in de toekomst, maar ik zou het niet zo zeer een sci-fi boek benoemen. Toch heb ik het maar in sci-fi gedaan, maar verwacht geen hoogwaardige technische uitvindingen of hologrammen.

Hopelijk vond je het leuk, en zo ja, laat alsjeblieft een reactie achter en/of stem! De volgende update verwacht ik aankomende woensdag of vrijdag er op te zetten. Stay tuned!

XxX - ABitDifferent