Selâmün Aleyküm sevgili okuyucularım.
2. Kitabım ile sizlerleyim bugün. Bu kitabım, derlediğim küçük hikayelerden oluşmaktadır. Umarım severek ve ilgi ile okursunuz...
Şimdi sizleri ilk hikaye ile baş başa bırakıyor, iyi okumalar diliyorum.☺
Yaşlı bir kadının biricik devesi uyuz olmuştu. Deve ölürse bütün işleri altüst olacak; bağına, bahçesine giderken eşyasını yükleyecek vasıtadan mahrum kalacaktı. Bunun için günlerce düşünmüş, bir tedbir hatrına gelmemişti. Durmadan dua ediyor, Allah'tan devesini kurtarmasını diliyordu. Bir gün yine kıra çıkardığı devesinin ot yemeyip şu içmediğini, zayıflayıp iskelet haline geldiğini görünce üzüntüsü bir kat daha arttı. Ağlamaya başladı. Hem ellerini açmış dua ediyor, hem de durmadan ağlıyordu.
İşte bu sırada Peygamberimiz, ashabıyla birlikte oradan geçmekteydi. Yaşlı kadının ağladığını görünce sordu:
"Ey Allah'ın kulu niçin göz yaşı döküp, ağlıyorsun?" Kadın titrek bir sesle cevap verdi:
"Niçin olacak?" dedi. "Devem için. Devem benim her şeyim. Ya ölürse hâlim ne olur? Yakalandığı hastalıktan kurtulması için Rabb'ime günlerdir el açıp, dua ediyorum fakat bir türlü kabul edilmiyor." Peygamberimiz tebessüm edip, şöyle cevap verdi:
"Kabul olmasını istiyorsan, duana biraz da katran kat." Kadın düşünmeye başladı. Ne demekti, duasına katran katmak? Nihayet anlar gibi oldu. Bu defa gidip komşulardan katran bulan kadın, uyuz devesine önce iyice bir katran sürdü, sonra ellerini açıp duaya başladı. Katranla uyuz sivilcelerindeki mikroplar tümüyle ölmüş, böylece deve uyuzdan kurtulmuştu...
*DUANIN FAZİLETİ*
