THE OTHER SIDE

Part 1

Για άλλη μια φορά ένα ολόκληρο γήπεδο με αποθεώνει και αντί να νιώθω ευτυχισμένη, νιώθω το απόλυτο τίποτα, ούτε μια μικρή συγκίνηση. Βέβαια αυτό το τίποτα καλύπτεται από το ψεύτικο χαμόγελο που κοσμεί το πρόσωπό μου, όποιος όμως παρατηρήσει τα μάτια μου θα δει το κενό μέσα μου. Πλέον μπορώ να με παρομοιάσω με μια πορσελάνινη κούκλα, τόσο κρύα, τόσο ψεύτικη όμως ακόμα και έτσι εκατοντάδες παιδιά είναι εδώ κάτω από τα πόδια μου και μου δείχνουν την αγάπη τους. Η αλήθεια είναι πως τα έχω αγαπήσει αυτά τα παιδιά και ας μην τα ξέρω προσωπικά. Είναι τόσο όμορφο να σου ζητάνε μια αγκαλιά και όταν τους την δίνεις να σε γεμίζουν τόση ζεστασιά. Ναι, μόνο οι θαυμαστές μου έχουν την ικανότητα να μου δίνουν δύναμη να μην λυγίσω.

Η συναυλία έφτασε επιτέλους στο τέλος της, μπορώ τώρα να ξεφορτωθώ το γελοίο αυτό χαμόγελο και να γυρίσω στο ανέκφραστο ύφος που έχω τα τελευταία 2 χρόνια.

Μετά από 1 ώρα βρίσκομαι σπίτι  μου και εκεί που νομίζω πως για πρώτη φορά θα πάνε όλα καλά, η μητέρα μου μου ανακοινώνει ότι πρέπει να πάει σε μια φίλη της και βρίσκομαι για άλλη μια φορά αντιμέτωπη με τον χειρότερο εφιάλτη μου. Δεν προλαβαίνω να φτάσω στο δωμάτιό μου και τον ακούω να φωνάζει.
¨Κρύψου μικρή καυλίτσα γιατί ο κακός λύκος έχει ανάψει πολύ και δεν θα είναι καθόλου ευγενικός.¨ Η φωνή του με αηδιάζει όσο τίποτε άλλο. Αρχίζω να τρέχω προς την εξώπορτα που για κακή μου τύχη είναι κλειδωμένη, κάνω γρήγορα μεταβολή όμως πέφτω πάνω σε κάποιον και δυστυχώς είναι αυτός. Με κλείνει στην αγκαλιά του για να μην φύγω και η τάση του εμετού έρχεται όλο και πιο έντονη.
¨Τς τς τς... Μικρή έχουμε πει μόνο μέσα στο σπίτι. Αυτή τη φορά είσαι τυχερή θα την γλιτώσεις την τιμωρία γιατί ήσουν τόσο καυτή στην συναυλία και όπως βλέπεις δεν μπορώ να κρατηθώ.¨ Στο τέλος χαμηλώνει το βλέμμα του και κοιτάει με νόημα το φούσκωμα στο παντελόνι του. Όταν σηκώνει το κεφάλι του έχει ένα γλοιώδες χαμόγελο και το πρόσωπό του πέφτει στον λαιμό μου που τον φιλάει με μανία και τον δαγκώνει. Εγώ από την άλλη αρχίζω να τρέμω από τον φόβο μου.

Στη συνέχεια το δεξί του χέρι κατευθύνεται στα μαλλιά μου και τα τραβάει ώστε να τον ακολουθήσω μέχρι το δωμάτιό μου και εκεί με πετάει στο κρεβάτι μου και ανεβαίνει και αυτός από πάνω μου. Τα χέρια του αγγίζουν όλο το κορμί μου και σιγά-σιγά μου αφαιρεί τα ρούχα μου ώσπου να μείνω τελείως γυμνή. Πλέον δεν έχω την δύναμη να αντιδράσω, ξέρω πως ότι και να κάνω αυτός θα πετύχει τον σκοπό του και αυτό θα το καταφέρνει πάντα. Τώρα βρίσκεται και αυτός γυμνός και με μια απότομη και βίαιη κίνηση βυθίζεται μέσα μου, ο πόνος που μου προκαλεί είναι ανυπόφορος και μου κόβεται η ανάσα και ελάχιστα δάκρυα δραπετεύουν από τα μάτια μου, αυτός όμως χωρίς να μου δίνει την παραμικρή σημασία συνεχίζει τις βίαιες διεισδύσεις μέσα μου και τοποθετεί τα χέρια του στα στήθη μου ζουλώντας τα με απίστευτη δύναμη όμως δεν του κάνω την χάρη να βγάλω τον παραμικρό ήχο. Οι μόνοι ήχοι που ακούγονται είναι τα βογκητά του και η σύγκρουση του οργάνου του στην περιοχή μου και ευτυχώς μετά από δέκα λεπτά σταματάει αυτό το μαρτύριο αφού πρώτα εκσπερματώνει μέσα μου. Σηκώνεται από πάνω μου και μου ρίχνει δυο δυνατές ξυλιές στην περιοχή μου. Για καλή μου τύχη ακούγεται μια πόρτα να κλείνει άρα η μητέρα μου επέστρεψε και δεν μπορεί να συνεχίσει άλλο. Όσο ντύνεται μου λέει πόσο υπέροχη ήμουν και ότι η μητέρα μου τον έκοψε στο καλύτερο όμως θα συνεχίσει μαζί της και τέλος μου υπενθυμίζει να μην μιλήσω σε κανέναν και κυρίως στην μητέρα μου φέρνοντάς το μεγάλο του δάχτυλο κατά μήκος του λαιμού μου.

Μόλις φύγει από το δωμάτιο κάνω μια κίνηση να σηκωθώ αλλά ο πόνος είναι τεράστιος οπότε ξαπλώνω πάλι. Μετά από καμιά ώρα που κοιτάω το ταβάνι κάνω άλλη μια προσπάθεια να σηκωθώ και τα καταφέρνω αν και ο πόνος δεν έχει φύγει, σέρνοντας τα πόδια μου βρίσκομαι στο μπάνιο που διαθέτει το δωμάτιό μου. Τρίβω μανιακά το σώμα μου και σειρά έχει το ξυραφάκι, προσπαθώ να το περνάω από σημεία που δεν θα φαίνονται τα σημάδια αλλά και να φαίνονται δεν με πειράζει αφού οι μακιγιέζ κάνουν θαύματα. Όταν τελειώνω με τις χαρακιές ξεπλένομαι και τυλίγω με γάζες τις πληγές.

Η ώρα έχει πάει δωδεκάμισι άρα ήμουν σίγουρα πάνω από δυο ώρες στο μπάνιο και τώρα θα κοιμούνται λογικά οπότε μπορώ να βγω μια βόλτα. Στεγνώνω στα γρήγορα τα μαλλιά μου και τα πιάνω μια αλογοουρά, φοράω ένα μαύρο τζιν μια μαύρη μπλούζα τα μαύρα μου σταράκια και την αγαπημένη μου μαύρη φαρδιά ζακέτα. Περπατώντας στις μύτες των ποδιών μου βγαίνω από το καταραμένο σπίτι. Θέλω τόσο πολύ να τρέξω αλλά ο πόνος ανάμεσα στα πόδια μου δεν μου το επιτρέπει. Φτάνω σε ένα πάρκο αρκετά μακριά από την γειτονιά μου και κάθομαι σε ένα παγκάκι αφήνοντας επιτέλους τα δάκρυά μου ελεύθερα, σε μια στιγμή απελπισίας τηλεφωνώ στον μπαμπά μου.

¨Σελ καρδιά μου τι έγινε και με παίρνεις τέτοια ώρα;¨ Η φωνή του ακούγεται τόσο ανήσυχη και βραχνή από τον ύπνο. Εγώ όμως δεν μπορώ να απαντήσω και οι λυγμοί μου αφήνονται πάλι ελεύθεροι.
¨Καρδιά μου ηρέμησε λίγο σε παρακαλώ και πες μου τι συνέβη.¨ Προσπαθεί να κρύψει την αγωνία του για να με καθησυχάσει ώστε να του μιλήσω. Το μόνο που καταφέρνω να του πω είναι το πάρκο που βρίσκομαι και τον ακούω να μου λέει πως σε δέκα λεπτά θα είναι εδώ.

Και όντως σε δέκα λεπτά βρισκόταν δίπλα μου έχοντας με στην αγκαλιά του.