Dlaczego?!

Początek wszystkiego

Mam 17 lat, idę do szpitala w którym leży moja mama, po ciężkim wypadku samochodowym. Ja już wyszłam ze wszystkich połamań, potłuczeń i wrażeń. Ale moja mama musiała przejść wiele operacji. Dobrze że jesteśmy bogaci bo już by jej nie było na tym świecie. Jest dla mnie wszystkim. Kiedy tata nas wyzywał, krzyczał na nas, zdarzało się że i tłuk naczynia, ona była przy mnie. Nigdy nie zawiodłam się na niej, ani ona na mnie. Jest dla mnie wszystkim, żadne pieniądze, nie, mogłabym być nawet biedna, ale nie żyć bez niej.                                                            -Mamo? - zapytałam gdy siedziałam przy jej łóżku- obudź się,  już po wszystkim.                               -To nie ma sensu -powiedział  lekarz, nic nie rozumiałam...                                                                       -Jak to?                                                                                                                                                                     -Ona... Już się nie obudzi.                                                                                                                                      -Że niby co! Nie po to płaciłam tysiące żeby teraz miała śpiączkę! -nie mogłam przyjąć do wiadomości tego że nie wiadomo ile czasu będzie tak leżała bezczynie!                                                -Nie... pani mnie nie zrozumiała-mówił to jakby z wielkim współczuciem, nic nie rozumiem...- pani matka, nie żyje... nic się nie dało zrobić...                                                                                               -Ze niby co!? Pan sobie robi ze mnie żarty! Ona nie może umrzeć! Nie może! Słyszysz mnie człowieku! - Przyznam, poniosło mnie, ale co ja miałam teraz zrobić! tylko, tylko ona zawsze była przy mnie gdy miałam kłopoty albo jakieś problemy. Tylko ona, Nikt inny, tyko ona mnie wspierała! Zawsze przy mnie była. Śmiała się ze mną, płakała ze mną. Nie miałyśmy przed sobą sekretów. I teraz co? Wszystko przepadło! Cały sens życia! Już nigdy jej nie usłyszę! Ona nie usłyszy mnie!                                                                                                                                                            Uspokoiłam się, stałam bez ruchu z tępym wzrokiem. Przecież ja sama z tatą nie wytrzymam pod jednym dachem! I... bez mamy... nie, nie dociera i nie dotrze to chyba do mnie. Chyba... nie... nie zabije się przecież, ale życie bez niej będzie bardzo trudne i smutne...                                             - Proszę Pani?-zapytał mnie lekarz. Otrząsnęłam się i jak gdyby nigdy nic pożegnałam się z nim ostro i odeszłam zszokowana.

Jest już miesiąc po śmierci mamy, ja dalej nie mogę się otrząsną i mój tata również. Tak naprawdę to cieszę się, że skupia się od tylko na tym, a nie wyżywa się na mnie. Do szkoły przestałam chodzić, chodzę tak tak rzadko że nie wiem czy zdam do następnej klasy ale mam to gdzieś.  I tak nie ma kto mnie przytulić na drogę i nie ma kto zemną zjeść śniadania, niby tata jest ale on mnie nie kocha i je śniadanie sam w kuchni a ja w salonie. Dziś pokaże się wreszcie w szkole, mam nadzieję że o mnie nie zapomnieli.                                                                                         Przyszłam do szkoły wszyscy nade mną nadskakiwali i żałowali mnie, zawsze mogę polegać na mojej klasie mimo że jest w niej zaledwie dziewięć osób bo chodzę do szkoły prywatnej. W końcu gdy lekcje się skończyły mój chłopak chciał spędzić ze mną trochę czasu. Zaprosił mnie do kina ale ja nie miałam ochoty po tym ci mnie spotkało. Więc poszliśmy do niego.                       -Bardzo to przeżywasz co?- zadał mi głupie pytanie ale mu odpowiedziałam że tak i że to najgorsze co mnie w życiu spotkało. Zaczął mnie przytulać, jest bardzo czuły, całować itp. w końcu położyliśmy się razem i rozmawialiśmy o śmierci najbliższej mi osoby. Teraz to on nią był. -Ona jest przy tobie, o tu- i wskazał moje serce- każdej nocy i dnia zawsze będzie, nie zapominaj o tym.                                                                                                                                                                           Zamyśliłam się i... to prawda przecież ciągle o niej myślę i czuję jej obecność mimo że leży daleko na cmentarzu. Spojrzałam Kamilowi w oczy i po jeszcze głębszym zastanowieniu rzekłam:                                                                                                                                                                   - To tylko takie wrażenie Kamil,  poza tym ona przecież jest daleko... w innym świecie. Lepszym, nie che przecież wracać do tego koszmaru co się tutaj dzieje, nie jestem już jej potrzebna rozumiesz to?!!! Tam gdzie jest ma ona dużo więcej miłości i troski niż ja jej byłam w stanie dać...                                                                                                                                                                            -Co ty wygadujesz?! Twoja mama nigdy o tobie nie zapomni! Będzie na ciebie czekać, będzie przy tobie! To nie jest tylko takie wrażenie ale prawda! Nie wierzysz w to? Powiedz! Nie wierzysz?!                                                                                                                                                                  Zamyśliłam się znowu i ... on ma racje czemu miałaby o mnie nie pamiętać? Przecież jestem jej dzieckiem! Wszystkim co miała! I nie ważne ile miłości ja jej dałam, ważne że ona mnie kochała ponad życie! I byłam dla niej najważniejsza. Po chwili milczenia odpowiedziałam:                              -Wierzę.