Naramdaman ko ang pagdampi ng malamig na hangin sa aking balat. Para bang may ipinahihiwatig ito.
Pinagmasdan ko ang mga bulaklak na tila ba sumasayaw, ang mga dahong naglalaglagan sa puno at ang luntiang damo. Napakapayapa ng lahat. Parang hindi kapanipaniwalang nangyari ang isang masalimuot na kahapon.
"How are you? Are you doing well here?" Tumingin ako sa kanya.
"Alam mo ba, namiss kita. Sobra."
Hindi ulit siya sumagot.
"Bumisita ka naman please. Ilang taon na rin. I really really miss you" Niyakap ko siya.
It's been 4 years already.
Flashback
"DAVEEEE!!!!!" Narinig ko ang isang malakas na sigaw mula sa aking likuran.
Pagkaharap ko, tumambad sa akin ang malaanghel niyang mukha.
"Where have you been? You look tired" sagot ko.
"Dave. Is it true? You're leaving?"
"Janine....."
"Iiwan mo na naman ako..."
"Akala ko ba napag-usapan na natin to Janine? I hope you understand."
"Sabi mo you'll never leave me. Ever."
"Kahit ayaw ko, kailangan eh...."
"You're so UNFAIR!!!"
Tumakbo siya palayo habang umiiyak.
Kinabukasan, pinuntahan ko siya sa lumang bahay ---- ang paborito naming lugar.
Nakita ko siyang nakaupo sa isang kahoy.
"Janine.... Sorry na Plsss"
"Do you really need to leave?"
"Yes"
"Can you imagine? Maghihintay ako sa walang kasiguraduhang pagbabalik mo"
"One year lang naman Janine"
"Ang unfair mo Dave.... Gusto mo talaga akong iwan eh."
"Janine hindi ganun"
"If you really love me, you'll not leave. Bukas same place, same time. Meet me here"
Tumayo siya. Tinalikuran niya ako at umalis.
Kinabukasan, dumating na nga ang araw ng pag alis ko, ang araw ding sinabi ni Janine.
"Ma, may pupuntahan lang ako saglit"
"Dave Anak, kailangan mo ng umalis. Baka malate ka sa flight mo"
"But Maaaa, si Janine."
"No buts, you should at least call her na Lang"
I tried to contact her pero hindi niya sinagot.
Makalipas ang ilang oras, nakarating na nga ako. Tinawagan ko ulit siya pero wala parin.
One week later. Tinawagan ko ulit siya pero ganun parin. Walang Janine na sumagot.
Cringggg!! Cringggg!!
*Mom Calling*
"Hello Ma? Napatawag ka"
Tanging pagsinghot Lang ang narinig ko. Nanginginig ang boses niya.
"A-nnn. Anakkk. Si --Jann--ine."
"Oh ma. Tumawag na siya? Adiyan ba siya?! Pakausap naman oh" tuwang tuwa ako dahil sa wakas makakausap ko na rin ang babaeng mahal ko.
Tanging pag- iyak na naman ang narinig ko.
"Ma! Ano ba? Bakit ka ba umiiyak?!"
"Anak, si Janine....."
"Bakit?!!!"
Toot toootttt toottt
Namatay yung telepono..
Agad akong nagpabook ng ticket para sa flight ko pauwi.
Pagkarating ko sa Pilipinas, agad akong tumungo sa bahay nila. May nakita akong mga arrangements ng bulaklak, mga paborito ni Janine. Nasa gitna ng sala nila ang isang puting kabaong.
Tumigil ang mundo ko.
Lumapit ako...
Napaluhod ako nang makita ang laman ng kabaong..
"JANINE......!!!!!"
"Bakit mo ko iniwan?!! Hindi mo man Lang ako hinintay"
"Janineeee"
"Why?"
Tuloy tuloy ang pagbuhos ng aking mga luha.
Nabalitaan ko ang nangyari. Sinabi ng mga nakakita na the same day na aalis ako, they saw Janine waiting on that old house. Kinabukasan nakita ulit siya dun. Hanggang sa paglipas ng isang linggo, nakita ulit siya pero hindi na nakaupo kundi nakahiga na siyang dinatnan.
She was waiting for me.
Naghintay siya.
She really did wait for me.
She wasted her life for nothing.... for me.
And now she's dead.
End of Flashback
Bumalik ang tingin ko sa kanya.
Napaluha na lamang ako habang naaalala ko ang lahat sa bangungot na ito.
"Sorry ahhh, sana hindi na Lang kita iniwan. Sana nagstay na Lang ako. Sana andito ka pa ngayon"
"I shouldn't have left you. I should have kept my promise"
Ibinaba ko ang mga bulaklak na hawak ko malapit sa lapida ni Janine. I hugged it again.
"I LOVE YOU SO MUCH"
Kahit na wala na siya, my love will always stay the same until my very last breath.
Pinagsisisihan ko ang lahat.
Kahit wala na siya, she always haunts me.
In my dreams, she's still alive.
Buhay na buhay parin lahat ng memories niya.
She always haunts me..
I'll be haunted.
Forever.
Hope you like it!
-Shai-shainah
