Zayıf Kız -TAMAMLANDI-

ZK-1

Umarım bu kitabı beğenirsiniz.
Kitap biraz farklı bu konuda kitap daha görmedim wattpad da ama yazan olacaktır eminim bunu görünce.
Bunu başlatan benim bilginize (Belki yapan vardır ama görmedim <3)
Kitabı tam anlamak için açıklamayı okuyun
Multi - Arya
Şarkıyla okuyun
Iyı okumalar ♡♤♡♤♡

              🌙•🌙•🌙•🌙

Gene lanet bir güne uyandım. Yavaşça yumuşak yatağımdan kalktım ve
Aynada biraz kendime baktım.
Gerçekten de baya zayıflamıştım.
Arkamı dönüp kendime baktım. Kürek kemiklerim sanki bir kanat gibi her hareketimde çırpınıyorlardı.
Banyoya gidip sıcak bir duş aldım.
Bornozla odama geçtim ve kıyafet dolabımdan kendime ilk çamaşır ve küçük bir sütyen çıkardım.
Biraz olsun insana benzemek için iki çorabı top yapıp bir göğüsüme koydum. İkınci göğüsüme de aynısını yaptım ve giyinmeye başladım.
Evet hastalığım olabilir ama bende insanım değil mi ?
Okula gitmek için siyah bir uzun bel jean ve üzerine beyaz bir tişört giydim. Bunun üzerine gri bir hırka ve bordo kareli bir fular.

Ayakkabı olarak ise gri nikelarımı giydim. Biraz olsun yüzüme renk gelsin diye rimel ve parlatıcı sürdüm.

Aşağı indim, mutfağa geçtim. kusacağımı bile bile salata ve domates kestim tabağa yerleştirip ağlayarak yemeğe başladım.
Bu evde tek başıma yaşıyordum. Ailem ben küçükken hastalığım nedeniyle beni yetimhaneye bırakmışlardı. Daha 6 yaşındaydım.

10 yaşında beni 60-70 yaşlarında oldukça zengin olan Aysun teyze sahiplendi.
Geçen ay okuldan eve döndüğümde onu ölü olarak bulmuştum. Bir kaç yetkiliye haber verdim ve Aysun teyzeyi evimizin yakınlarında ki mezarlığa gömdüler. Aysun teyze bütün mirasını bana bıraktı.

Ve bu kocaman ev bana kaldı. Bunun peşinde de bir sürü para tabi.
Aysun teyze bana hayatımın en güzel 7 yılını yaşatmıştı.
Nur içinde yatsın. Bana tek normal insanmışım gözüyle bakan o oldu.

O varken doğru düzgün yemek yiyebiliyordum ve hastalığım o kadar göze batmıyordu.
Ama şimdi kilo vermiştim baya.
Yeme içmeden kesilmiştim.
Ee bunu fırsat bilen hastalığım vicudumu bu yeme içme kapasitesine indirdi.

Biraz bile fazla yesem direk çıkarıyorum. Cikarmamam için en fazla 5 dilim salata yiyebiliyorum.
Ekmek ise bir dilimin yarısı bile değil.
Ama istediğim kadar su içtiğimden biraz olsa da enerjim oluyor.

4 dilim salatalık 2 dilim domates ve bir parça ekmek yedim. Doymamama rağmen yemedim çünkü içimde bir yerlerde bir ses 'Daha fazla yeme şişmanlıyacaksın ve insanlar senden iğrenecek' diyordu. Ne zaman yemek yemeğe çalışsam böyle olur ve vazgeçerim. Daha fazla yemek yemeğe uğraşmadım ve masayı toparladım.
Evden çıkarken insanların gene o acımış bakışlarına maruz kalacaktım. Hele bir 18 yaşıma gireyim..
Direk ehliyet alacağım ve bu ruhsuz insanların yüzünü dahi görmeyeceğim.

Yürümeye devam ederken bir çocuğun bana bakarak ağladığını gördüm.
O kadar mı acınası duruyordum ?
Hastalığım o kadar ilerlememişti ki.
Ağlamaya başladığımda herkes bana kınayan bakışlar atmaya başlamıştı bile.
Sırf o çocuk ağladı diye.
Ben mi istedim böyle olmayı ?
Asla istemedim.

Artık dayanamadım ve konuşmaya başladım.

"BÖYLE OLMAYI BEN SEÇMEDİM! BANA ÖYLE BAKMAYIN BANA ACIYORMUŞ GİBİ BAKMAYIN. BEN BUNLARI HAK ETMEDIM TEK SUÇUM HASTA OLMAK!"
Diye bağırıp oradan hem ağlayarak hemde koşarak uzaklaştım.
Bıkmıştım insanlardan.
Bıkmıştım benden iğrenmelerinden.

Sonunda yorulup bir duvarın dibine çöktüm. Bacaklarımı kendime çektim. Kollarımla bacaklarimı sardım ve kafamı bacaklarıma koyup ağlamaya başladım.