Harry Potter Fanfics - your choice

Verhaal 1 - Valentijn

Het was 14 februari. Harry werd gewekt door het gestommel van zijn klasgenoten. Nog geeuwend kleedde hij zich aan, zette zijn bril op en wankelde naar beneden. Het duurde even voor hij doorhad dat er iets anders was dan anders. Alles was roze. Uit het plafond van de grote zaal kwam een regen van roze hartjesconfettie, cupido's schoten met pijl en boog op argeloze leerlingen en bijna al het eten – van de pannenkoeken tot het pompoensap – waren roze gekleurd.
'Wow,' zei Ron, 'het doet pijn aan mijn ogen!
'Wie heeft dit gedaan?' vroeg Harry zich verbijsterd af, terwijl hij zich naast een hevig giechelende Ginny en Hermelien aan de afdelingstafel liet zakken.
'Professor Smalhart,' zei Ginny vol aanbidding.
Harry gromde en keek om zich heen. Niet iedereen was geamuseerd door het feit dat de grote zaal een grote, roze tearoom leek. Hagrid bloosde, Anderling leek nog strenger dan anders en professor Sneep keek bepaald moordlustig. Ook waren er leerlingen die erg ongelukkig keken, zelf bang.
'Wat is er aan de hand?' vroeg Harry aan Hermelien.
'Hoe bedoel je?' vroeg ze.
'Kijk nu naar Hannah Albedil, ze kijkt alsof ze spoken ziet.'
Hermelien gniffelt. 'Het gaat om een spreuk van professor Smalhart. In het gebouw zweven grote zeepbellen. Als je door zo'n bel gevangen wordt, moet je degene kussen met wie je gevangen zit om de betovering te doorbreken. De bel wordt namelijk steeds kleiner. Vanochtend zat Hannah gevangen met Korzel!'
Harry keek boos. 'Ik vind dat helemaal niet grappig. Wat als jij met Kwast in een bel zat, dan zou je wel anders piepen.'
Hermelien haalde haar schouders op. 'Smalhart zei dat een beetje liefde echt geen kwaad kan in deze donkere tijden en ik ben dat met hem eens. Wat maakt een kus nou uit.'
Harry trok ongelovig zijn wenkbrauwen op, maar zag Hermelien toen verlekkerd naar Smalhart staren. Ze zou er toch niet op hopen om met hem in een zeepbel terecht te komen? Hij snapte sowieso niet wat al die meiden in die gladjakker zagen.

Op weg naar de lessen, liepen de leerlingen krampachtig naast hun beste vrienden en vriendinnen. Er werd gegild en gejoeld als er een bel aan kwam zweven. Harry zag dat Belinda en Marcel elkaar moesten kussen, Fred Wemel zat in dezelfde bel als Olivier Plank – kokhalzend gaven ze elkaar een vliegensvlugge kus – en Parvati liet zich vrijwillig vangen en moest gekust worden door een tegenstribbelende Carlo. Ze waren bijna bij het lokaal en Harry dacht zich al veilig, toen hij plotseling door een regenboogkleurig vlies keek. Geschrokken draaide hij zich om en voelde zich lijkbleek worden. Malfidus.
Harry trok zijn toverstok.
'Doe niet zo idioot Potter,' gromde Draco, 'spreuken werken niet. Ze zorgen er alleen maar voor dat de bel...'
'Diffindo!'
Onmiddellijk sloot de bel zich, zodat Harry en Draco zich nog geen tien centimeter van elkaar vandaan bevonden.
'Stommeling!' schold Draco.
Om hen heen begonnen leerlingen te joelen.
'Ik ga nog liever dood dan dat ik jou moet kussen, Potter' snauwde Draco.
'Nou, dat is wederzijds' zei Harry vol afschuw, 'gadverdamme, ik kus nog liever Gladianus Smalhart zelf dan jou.'
De zeepbel drukte onverbiddelijk tegen Harry's rug.
'Wat gebeurt er, ik deed niks!' riep Harry in paniek.
Draco kreunde van ergernis. 'De bel wordt steeds kleiner, wat er ook gebeurt. Er is maar een oplossing om de vloek te verbreken.'
'Ik ga je echt niet zoenen, Malfoy!'
Weer schoven ze een paar centimeter naar elkaar toe. Hun handen raakten elkaar inmiddels.
'Blijf van me af, Potter!'
'Ik wil niets liever, maar er is geen ruimte!'
'Ga achteruit Potter, je stinkt!'
'Ga zelf achteruit, je drukt me plat.'
'Ik krijg geen adem meer...'
'Verdomme Potter, kom hier.'
Tot Harry's afschuw drukt Draco zijn lippen op de zijne. Op hetzelfde moment knapt de bel in een regen van kleine druppeltjes. Leerlingen beginnen te klappen, maar Harry hoort het niet meer. Ergens in zijn buik stijgen wolken vlinders op. Hij gaat met zijn handen door Draco's witblonde haar en verbaast zich erover hoe zacht het is. Draco's tong streelt de zijne, terwijl zijn handen over zijn rug glijden. En dan is het afgelopen. Draco staat tegenover hem, met wazige ogen, roze wangen en verwarde haren. Dan komt hij tot zijn positieven.
'Wat the fuck was dat Potter?' sist hij dreigend.
En over wie moet het volgende verhaal gaan?