HİS 🔥 +18 (Yeniden Yayınlanıyor)

26. Süresiz ♠

Parmak uçlarım karanlığa alışmıştı, öyle ki aydınlığı gösterişsiz bir törenle uğurlayarak inzivaya çekilen yanım her adımda biraz daha bulunduğu konuma sinmeyi yeğliyordu. Kelimelerin bir- leşerek oluşturduğu söylemler, sebep oldukları yıkımı göz ardı etti. Bizi ruhsuz bir pantomime ortak ederken, duyduklarımla toparlanmaya çalışan bedenimin aksine tuzla buz olmuş ruhum yüzsüzlüğü ele aldı ve bir kez daha parçalara ayrıldı.

Hakan Ağabeyim Alya’yla evlenmişti!

Kendimi suçlama evresini atlattığımı sanırken tek suçlu olduğum gerçeği iki göğsümün arasına koca bir yumru olarak oturdu. Tek suçlu benim dirayetsizliğimin kabullendiği mübah olmayan kaçıştı ve ne yazık ki bedel ödeyen tarafta yalnız değildim.

Hakan Ağabeyim evlilik hazırlığı yaptığı çocukluk aşkı Yasemin'den bu kadar kolay vazgeçmezdi. Ancak Alya buranın kanunlarını orada da geçerli kıldıysa itinayla vazgeçirilebilirdi!
Büyünün etkisi altında attığı adımlar, geride bıraktığım aile-mi çıkışsız bir yola sokmak üzere atağa geçmişken, görünmez bir ip bileklerime dolanarak çözümü mümkün olmayan düğümlere dönüştü.
“Nasıl olmuş?” diye sordu Ateş. Sesi buz gibiydi, tınısı donmuştu.
“Hare’yi üzgün görmeye dayanamadım ve Tamer’den Ha re’nin ailesinin de durumunu öğrenmesini istemiştim. İyi ki is temişim, böylelikle Alya’nın durumu da netlik kazanmış oldu.”
Diline dolanan yalanlar rahatlıkla döküldüğünde, nefret dolu bakışlarımı Izabelle’e gönderdim. Çıkarcılığını iyilikle süslemeye çalışması trajikomikti.

“Anlat.”

“Tamam,” derken yakalanmış bir suçlu edasıyla iki elini de yukarı kaldırdı.
“Sakin ol lütfen, anlatıyorum.” Duraksayıp bakışlarını Ateş’ten ayırdı ve sırayla benim, Derin’in, en son da Sezgin’in üzerine kilitledi. Sevgilisinde saniyelerce oyalanan bakışları duyumsadığı sabırsız nefeslerle yeniden birkaç adım ötemde duran Ateş’e dikildi.
“Hare ortadan kaybolduktan sonra babası evi terk etmiş, annesi de sürekli sinir krizleri geçirmeye başlamış. O günlerde kendini kimsesiz bir kız olarak tanıtarak hayatlarına giren Alya tüm aileye destek olmaya başlamış. Hare’nin annesi tek kelime etmese de krizleri bir süre sona ermiş ve okulu bırakmak üzere olan kız kardeşi Helin’i de yine Alya vazgeçirmiş. Bu süre zarfında yakınlaştılar mı bilmiyorum ama Alya orada kalıyor diye mahallede başlayan dedikoduların üç gün önce evlenmeleriyle son bulduğunu söyledi Tamer. Öğrenebildiklerimin hepsi bunlar.”
Nefesim kesiliyordu. Her sözü bir bıçak gibi kalbime saplanmış, kan revan içinde kalmıştım. Önce annemin ağlayan yüzü geldi gözlerimin önüne, sonra Helin’in çaresiz çırpınışları. Babam da nihayet gitmişti işte, en gitmemesi gereken zamanda defolup gitmişti.
Duvarda patlayan vazo ya da savrulan ahlak yoksunu küfürler en az benim iç isyanlarım kadar kudretliydi. Izabelle söylediklerine pişman olurcasına çığlık çığlığa Sezgin’in koluna yapışırken, kolumdan sıkıca kavrayarak beni geri çekmeye çalışan Derin’e karşı tepkisiz kaldım. Hoş ne ara ayağa fırladım onu bile bilmiyordum.
“Senin yüzünden,” diye bağırdı olanca öfkesiyle. “Senin saflığın yüzünden!”
Ayaklarıma sıçrayan cam kırıkları, parçalanmış benliğimin ar takalanlarından daha keskin değillerdi. Kötülüğün acı mermisinin hedefi bendim ve tam on ikiden vurulmuştum. Kolumdan çekiştiren Derin uygulanan kuvvetle koltuğa savrulurken salonun ortasındaki Ateş’in karşısında yapayalnız kaldım.
İşte şimdi ruhsuz bir arafta kimsesizliğin dibine vuruyordum. “Ben böyle olsun istemedim.” İzahımı sunduğum Ateş miydi yoksa kendim miydim muammaydı, ancak dilim söylemlerimi zihnime nakşetmek istercesine tekrar etti. “Böyle olmamalıydı.”
“Ama oldu.” Nefesine sinen öfkesi solgun yüzüme vurdu. “Ve sebebi de sensin!”
Çoktan yanmaya başlayan gözlerimden bir damla serbest kaldığında acizliğime lanet ettim ve işte o saniye suskunluğum isyan bayrağını çekti.
“Yeter!” Elimin tersiyle hızla sildiğim gözyaşım isyanımın güçsüz gösterisine karıştı. “Yeter Ateş! Görmüyor musun en az senin kadar üzgün olduğumu? Alya öyle bir zamanda çıktı ki karşıma inanmak istedim, sadece üç gün demişti. Anıyor musun beni! Sadece üç gün!”