DROGA

Part I

Jest zawsze ta sama. Od lat. Przemierzam ją każdej nocy rowerem. Ciemny park. Willowe osiedle. Tereny przemysłowe. Pola. Wioska pierwsza. Pola. Wioska druga. Obwodnica. Nigdy jednak nie odważyłbym się powiedzieć o niej: taka sama. Nie chodzi mi o to, że jeżdżę po niej o każdej porze roku. W każdą pogodę. Także w dzień - to tylko latem, gdy noc jest bardzo krótka. Nie chodzi też o to, że stale się zmienia jej kształt. Tu wybudowali wiadukt; tu położyli nowy asfalt; tu zamknęli ją dla samochodów czy rozebrali przy niej stojący dom i w jego miejsce postawili nowy. Nie oto chodzi. Droga jest zawsze inna dla mnie. Odróżniają ją stany, jakie w niej przeżywam. Stany w jakich się na niej znajduję. Stany w jakich w nią wchodzę. Nie jest też tak, że ona mi towarzyszy. Ona uczestniczy we wszystkim żywo. Ze mną. Bywa, że bardzo blisko. Bywa, że przeżywamy coś razem.
Ten pierwszy raz zainteresowała się mną, gdy wracałem po niej do domu prywatnie. To znaczy nie jadąc do lub z pracy. Nocą. Poczułem w jednej chwili jak zmiękła. Nie dosłownie przecież, tylko zakołysała się. Jakby biodrami. Obiła się nimi o mnie tak, jak obija się stara dobra znajoma w barze, w którym zasiedziałeś się dużo dłużej niż zwykle. To intrygujące, rzadkie i przykuwa uwagę. Jako że znaliśmy się bardzo długo, rozpoczęliśmy rozmowę bez banalnych wstępów. Była bardzo miła, wręcz przymilna. Byliśmy sami, wiec odkryła swoją ciepła, kobiecą naturę. Zaskoczyło mnie to, ale nic nie dałem po sobie poznać i jechałem dalej. Jednak gdy podniosłem głowę, zobaczyłem jak niemal bezwstydnie rozkłada przede mną swoje uda. Lśniły milionami kamiennych oczu. Wilgotnych i szemrzących zmysłowo pod kołami mojego roweru. Znowu poruszyła biodrami. Tym razem towarzyszył temu bukiet kobiecego zapachu. Odurzył mnie mocno i pociągnął ku sobie. Poczułem się trochę nieswojo. Zupełnie tak, jak można poczuć się całując prosto w usta koleżankę z pracy. To w końcu droga. Uczucie było na tyle silne, że bezwiednie zwolniłem tempo jazdy.