Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Gittiğin üç yıl boyunca, hakkında düşünüp durmuştum hep. Neden gittiğini sorguladım önce, sonra bir kez daha incilerim dökülüp okyanusuna karıştı gidişini düşündükçe.
Sen, ölüm kokan her şeyi severdin Taehyung.
Ölü çiçekleri taze çiçeklere hep tercih ettin, mezarlıkta dolaşırken benim içim titrerken sen gülümsedin.
Sen, ölümü sevdin Taehyung.
Belki de bu yüzdendi beni sevmemezliğin, nefes aldığım içindi.
Gittiğin üç yıl boyunca, kimi gün çok yalnız hissettim, derdimi fotoğrafına anlattım. En azından o dinledi beni. Sen olsan hiç dinlemezdin, biliyorum. İnsanların sözlerine hep kulaklarını tıkardın.
Sadece, "neden?" diye sorduğumda cevap vermiştin bana, zaten o da son cevabın olmuştu. "neden ölmeye, ölüme bu kadar heveslisin Taehyung?"
"Çünkü, ancak o şekilde evime geri dönebilirim." demiştin.
O zaman anlamıştım, sen buraya sıkışıp kalmış bir melektin Taehyung. Kanatlarını açıp uçmayı beklemiştin hep. Fakat kanatların kırılmıştı bazı fırtınalar yüzünden, yağmuru taşımıştı hep üzerinde.
Ölümünden sonra, fotoğraflarınla dertleşirken ağladığımdan biraz daha fazla ağlamıştım. Beyaz kanatlarını açarak terk etmiştin burayı, gerinde de siyah bir sonbahar ve cızırtılı yağmurlar bırakmıştın. Gömülürken tabutunun üstüne düşen ilk yaprağı bile sakladım, kalbimin kalın sayfaları arasında kuruttum onu.
Dört dal sigaram kaldı bu gece için. Seninle olan anılarım, gülümseyen fotoğrafların bir de ateşim kaldı. Ateşi yaktım, o da beni yaktı, Taehyung.
Acı dindi diyorum kendime bazen, yağmur dindi der gibi. Fakat bu gece çok şimşek çaktı içimde Taehyung.
Aradan üç yıl geçti, ben sana gittiğin her gün için bir şiir yazdım.
Aradan üç yıl geçti, ben senin gülen fotoğraflarınla ağladım.
Aradan üç yıl geçti, ben senin yokluğunda kayboldum.
Aradan üç yıl geçti, ve sonunda ben de ölüm kokan kanatlarımı açıp evime dönüyorum, Taehyung.
