Outcast

Kabanata 1

Kabanata 1: Rain

I felt shivers down my spine as I walk towards to the field.

"Run across the field and stay there like a lunatic." Utos sa akin ng sinasabi nilang queen bee rito sa school. I was bullied for a long time. I don't want to fight dahil natatakot ako sa maaari kong magawa sa maaari nilang gawin. Okay na sa akin ang ganito, at least hindi na masyadong brutal katulad noon.

I cried silently. No one will save me from this dark, deep abyss.

"Bilisan mo nga! Dali na!" Sigaw ng isa sa mga alipores niya. I don't know their names except Reina Ynares. The queen bee's name.

Tumagos ang tubig ulan sa aking damit at nanoot ang lamig sa aking katawan habang naglalakad papunta sa gitna ng field. Worst.

Why are they doing this to me like I'm just a toy that they can play with without knowing my feelings? Apathy. They must have a reason for this. Ah, right. Dahil tagilid yung grades nila that's why humingi sila ng tulong sa mga nerd na katulad ko na binubully nila. They're pity. Sana magsawa na sila. I hope so..

Nang nasa gitna na ako ng field ay huminto ako. I looked up the gray sad sky. Nakapalibot sa akin ang luntiang mga puno. Kung hindi mo iisipin. Ano kaya ang itsura ng lugar na ito noon? Gubat? Kapatagan?

Ang ganda ng earth. I shed a tear.

I closed my eyes.

"Baliw ba yan?"

"What the fuck's going on with that girl's mind?"

Rinig kong sabi ng mga tao sa di kalayuan or is it me?

Am I now insane?

Pinagtatawanan ako ng mga tao.

The drops of rain that shatters on the ground is like a beat of a bass drum in my ears. The wind hugs me tightly, carresing my soul and freezing my tears as it drops down to my heart.

Hindi ko alintana ang ulan sa aking balat habang nakatayo. Pinilit ko ang aking sarili na huwag mag-isip ng kung ano-ano para iwasan ang gumagambalang halimaw na kumakain sa utak ko. I laughed at my own thought.

Please, someone, save me.
Sumamo ko sa aking isipan.

Iminulat ko ang aking mga mata. Nagulat ako ng makita ang isang lalaki sa di kalayuan. May mga kasama ito. Nakatingin sa akin habang nakapamulsa sa kaniyang varsity jacket ng school. Humakbang siya papalapit sa akin. I stepped back. He run towards me. Tumakbo ako papalayo papuntang locker room at mabilis na nagpalit ng damit.

I lean against my locker. I closed my eyes and hugged my cardigan tightly. I sighed.

Everything will be fine.

Sabi ko sa sarili ko since wala namang ibang pwedeng magsabi sa akin ng parehong linyang ginagamit ko sa mga nagdaang panahon.