Çığlıklarım beynimin içinde ki en ince damarları bile çatlatırken bu kadar insan sesimi duymuyordu. Zehir içime coşarken, içimde kan gövdeyi götürüyordu. İçimde katliamlar oluyor, içimde kimsesiz çocuklar ölüyordu, içimde tecavüze uğruyordu kadınlar, içim karadeniz, içim fırtına deresi..kuduruyordu.
Sesim duyulmuyordu. Çıldırıyordum. Aklım gidip geliyor tutamıyordum. Bir şeyler eksiliyor bir şeyler çoğalıyor bir yanım devriliyor diğer yanım ıskalıyordu. Yavaş yavaş eriyordum kimse görmüyordu. Kimse duymuyor..du.
"Anne! Beynimin içinde ölünün kokusu!! Beynimin içi ölüm. Beynim acıyor. Beynim çürüyor anne. Tıpkı senin gibi, tıpkı senin gibi ölüm kokuyorum anne. Ben bu aralar biraz ölüyorum. Senin kadar soğuk, senin kadar beyaz tenim. Ben bugün fazla toprak kokuyorum. Ve sen uyuyorsun...!"
18.03.2013
** Anne ölüm bir kar gibi yağsa da ayak uçlarına, ben o ayaklarının altında ki cennette üşümek istiyorum.
