The Alpha Girl

Proloog

Pov Alec

Ik kijk om me heen, maar kan nergens heen. Van Marlene, de oppas, mogen we niet naar buiten, vanwege de strijd die zich buiten afspeelt. Maar ik wil vechten. Ik wil wraak nemen. Mijn moeder ben ik al kwijt. Mijn vader en 17-jarige broer Andrew zijn daar buiten, en ik wil ze helpen! Mijn wolf Axel is het volgens mij helemaal met me eens. Maar Marlene weet niet dat Axel bestaat. Ze denkt dat ik nog steeds een klein meisje ben dat geen wolf heeft. Nou, mooi niet! Ik ren naar de deur. Wanneer Marlene me door krijgt gaat ze voor de deur staan, maar ik duw haar aan de kant. 'Aan de kant, Marlene! Laat me er door', grom ik. Ik zie Marlene schrikken, maar ze gaat voor de deur vandaan, wat betekent dat ik tot haar door gedrongen ben. Ik ren naar buiten, niet lettend op het geschreeuw van Marlene, Alex (mijn tweelingbroer) en Albus (Mijn broertje van 9). Ik zie verbazing in de ogen van de tegenstander, maar ik trek me er niets van aan. Ik gooi me in het strijdgewoel.

Pov Andreas (vader Alec)

Ik heb Marlene altijd vertrouwt. Vandaar dat ik haar de kinderen toevertrouw. Het was voor mij dan ook een grote verbazing toen ik mijn dochter Alec naar buiten zag stormen, met achter haar een schreeuwende Marlene en mijn 2 stomverbaasde zonen. 'Wat doe je buiten! Ga naar binnen, nu!', schreeuw ik naar Alec. Maar ze trekt zich er niks van aan en ze waant zich een weg tussen de vechtende mensen door. Op dat moment voel ik een hevige pijn in mijn rug. Langzaam zak ik weg en wordt het zwart voor me ogen. En ik voel dat dit mijn einde is...

Pov Andrew (broer Alec)

Om me heen zie ik allemaal vechtende mensen. Ik zie mijn zusje Alec naar buiten stormen, met achter haar een schreeuwende Marlene en mijn stomverbaasde broertjes Alex en Albus. Ik hoor mijn vader naar Alec schreeuwen: 'Wat doe je buiten! Ga naar binnen, nu!'. Maar Alec trekt zich er niks van aan en ze waant zich een weg tussen de vechtende mensen door. Met mijn blik volg ik haar en kom er zo achter dat ze naar mijn vader gaat. Mijn vader. 'Pap, kijk uit!', roep ik nog, maar het is al te laat. Ik zie mijn vader in elkaar zakken en vraag me af of hij ooit nog het licht zal zien...