Live and let die

Proloog

6 jaar eerder...

'Papa?' Nog steeds geen antwoord. Ik loop snel de trap op naar boven. Daar lag mijn vader te slapen. Een kleine glimlach bevind zich op mijn gezicht. Mijn vader, mijn held is een hele harde werker. toen mijn moeder overleed was hij daar kapot van, na zijn rouwperiode is hij volop gaan werken om voor mij te kunnen zorgen.  'Papa, word wakker' zei ik. Hij mompelde wat en ging op zijn zij liggen. Een zucht van opluchting verliet mijn mond, hij is gelukkig niet dood. Ik heb naast mijn vader geen familieleden, eigenlijk wel... maar ik heb geen contact meer met ze. Dit komt doordat ik ze nooit zag, omdat mijn vader nooit tijd had om naar familie te gaan. 

Voor de 2e keer schud ik hem wakker. 'PAPA!' roep ik. Hij deed zijn ogen open. 'Sabah el noor Lina' zei mijn vader met een glimlach. 'Het is alweer bijna avond' zei ik giechelend. 'Oh, ik moet zo gaan werken, heb je iets nodig?' zei mijn vader in een keer. 'Nee papa, ik wou je alleen wakker maken omdat je zo moet werken' zei ik en sloeg mijn blik neer. Met de gedachte dat mijn vader zich over precies 1 uur en 5 minuten kapot moet werken verdwijnt in een keer mijn vrolijkheid. 

'Oh, ja goed van je Lina inou' zei mijn vader. Hij gaf me een kus op mijn voorhoofd. Ik ging naar beneden om eten voor hem klaar te maken. Dit was dus elke dag zo. Even later hoor ik mijn vader van de trap afkomen. 'Lina, ik neem straks taart voor je mee, goed?' vroeg mijn vader. 'Ja, lekker papa!' zei ik enthousiast. Hij pakte zijn eten en liep naar buiten. 'Tot straks' riep hij vol zekerheid. Die zin ga ik nooit vergeten, het bewijst dat je geen minuut je belooft is.

3 uur later die dag

Mijn mobiel ging af. Ik zag dat mijn vader belde. Voor ik wat kon zeggen werd ik onderbroken door een vrouwenstem. 'Goedenavond, spreek ik met Lina?' werd er aan de andere kant van de lijn gevraagd. 'Ja...met wie spreek ik?' vroeg ik onzeker. Ik was altijd al bang voor onbekende mensen, je weet nooit wat voor intenties ze hebben. 'Euhm, is het misschien mogelijk om naar Ziekenhuis (...) in Amsterdam te komen? Je vader...' Dit is het enige wat ik hoorde. De woorden ziekenhuis en vader waren genoeg om te weten dat er iets niet goed is. Langzaam werd mijn beeld wazig door de tranen die zich hadden verzameld. Zo snel als ik kon pakte ik mijn ov-chipkaart en ging naar het ziekenhuis. 

Daar aangekomen rende ik naar de receptie. Ik vroeg naar mijn vader. 'Hij zit op afdeling Intensive care, kamer A204 op de 2e verdieping, sterkte meis!' zei de aardige receptioniste. 'dankjewel' mompelde ik onverstaanbaar. Ik liep door de lange gang van het ziekenhuis. A200, A201,  A202,  A203... Ik liep nog een kamer door en zag de dokter voor de deur. Hij keek mij spijtig aan. 'Wat is zijn toestand dokter?' vroeg ik schor. 'Niet zo best, zijn hartslag is onstabiel. We kunnen helaas niets voor hem betekenen.' antwoordde de dokter. Ik liet zijn woorden tot me doordringen. Het betekende dus dat mijn vader zou overlijden.

 'Wilt u er bij zijn' haalde de dokter mij uit m'n gedachten. Verward keek ik hem aan. Oh, hij bedoelt of ik bij mijn vader wil zijn als hij overleed. 'Ja, graag.' antwoordde ik zacht.  Hij deed de deur voor me open. Ik liep naar het bed waar mijn lieve vader lag. Hij had veel schrammen op zijn gezicht en zag er niet goed uit. Zijn gezicht was bleek en zijn lippen waren blauw. Ik keek naar de hartmonitor, de groene gekronkelde lijn was klein. Hij was het langzaam aan het opgeven. Op mijn vaders gezicht was een flauwe glimlach te zien. 

Een oorverdovende piep klonk er in de kamer. De piep waarvan ik dacht dat ik hem na het overlijden van mijn moeder nooit meer zou horen... 

Een paar weken later...

De gemeente heeft van de erfenis die ik van mijn vader kreeg de begrafenis betaalt, omdat ik dat als 15 jarig meisje niet kon regelen. Waar ik woon? Ik zit nu in een jeugdinstelling, omdat ik niet bij mijn "familie" terecht kan. Ik moet hier tot mijn achttiende blijven. De meiden hier zijn best agressief en daar kan ik nog best wel wat van leren. Het is hier eigenlijk een soort gevangenis. Ik ben zo blij als ik hier uit mag...

-

~(A/N)

Hey, 

Dit is de proloog van mijn boek! Ik hoop dat jullie een beeld hebben gekregen van hoe de transformatie van Lina is begonnen!! Ik ben nog bezig met een goede cover en die zal er zo snel mogelijk op staan!

Zal ik verder gaan?

Laat je mening achter en ook een stem!

-Xxx- MoroccanxWriter