Yağmur Gözlüm

1.Bölüm: Gerçekler

"İnsanı yaşı değil yaşadıkları olgunlaştırır." Bu sözü okuduğum bir kitapta görmüştüm ve beni çok etkilemişti. Çok doğru bir sözdü.

Yaşıyorsam ve karşıma çıkan zorluklara karşı direniyorsam sırf annem içindi. Tek varlığım yaşama sebebim olan annem.

Babam inşaat mühendisiymiş. Ben daha 2 yaşındayken iş kazası geçirip 10. kattan aşağı düşerek hayatını kaybetmiş.
Babamın vefatının ardındansa annem bana bakmakta zorlanarak tekrar evlenmiş. Üvey babamdan nefret ediyordum. Nefretimin en büyük kaynağı ise annem ve bana işkence edip bize fiziksel şiddet uygulamasıydı.

Telefonun melodik sesiyle düşüncelerimden ayrılıp dikkatimi telefona verdim. Arayan Esin'di. Kardeşim yerine koyduğum annemden sonra en değer verdiğim çocukluk arkadaşım. Telefonu cevaplayıp kulağıma götürdüm.

"Efendim Esin?"

"Na'ber güzellik?" Her zamanki enerjik sesi beni gülümsetmişti.

"İyi sen?"

"Bende iyi. Of aslında 2.döneme başlamayı hiç istemiyorum. 2 haftacık tatil bana hiç yetmedi ki ya." söylenmelerine göz devirdim. Her zaman ki Esin'di işte.

"Yapacak bir şey yok. Hem bu dönemde bitince son sınıf olucağız ya unutma."

"Evet haklısın. Neyse yarın görüşürüz okulda bebeğim öptüm." Güldüm.

"Bende öptüm. Görüşürüz." diyerek telefonu kapattım.

"Yemek neden hâlâ hazır değil lan ben seni arayıp yemeği hazırla demedim mi?" aşağıdan gelen baba demeye utandığım üvey babamın bağırış sesiyle yerimde sıçradım. Yine aynı şeyi yapacaktı işte anneme zarar verecekti.

Hızlıca odadan çıkıp annemin yanına gittim. İsmi Cengiz olan üvey babam annemi hırpalıyordu. Tam elini kaldırıp anneme tokat atacakken annemin önüne geçtim. Yanağımın sola doğru savrulmasıyla yere düştüm. Hayvan herif bana tokat atmıştı.

Ağzıma metalik bir tat gelince dudağımın kanadığını anladım.

"Kızım." Annemin bağrışıyla kafamı kaldırıp ona baktım ve zoraki bir şekilde gülümsedim. Annem yanıma diz çöküp dudağımdaki kanı silmeye çalıştı. İnleyerek kafamı arkaya yatırdım. Canım acımıştı.

"Ahh!" Annemin bağırmasıyla ona baktım. Cengiz denen pislik saçını çekmiş ve annemi yere düşürmüştü.

"Lan varya ikinizde elimde kalacaksınız bir gün katil olucağım lan." Hem bağırıyor hemde annemi dövüyordu.

"Dur yalvarırım yapma zarar verme anneme. Lütfen yapma." Ağlayarak dizine tutundum.
Beni ayağıyla ittirince geriye doğru savrularak başımı cam sehpaya çarptım. Zorlanarak ayağa kalktım tekrar üvey babam annemin karnına bir tekme daha vurup odadan çıktı. Dış kapının hızla kapanmasıyla gittiğini anladım. Hızla annemin yanına gittim.

Annemin kafasını tutup bana bakmasını sağladım.

"Annem. İyisin değil mi? Çok canın yandı mı? Bekle ambulans çağıracağım." Ağlayarak ayağa kalkacakken kolumdan tutmasıyla anneme baktım.
Kafasını iki yana salladı.

"Hayır kızım ambulansı ararsan poliste gelir. Arama." demesiyle sinirle güldüm.

"Anne polis var hak var hukuk var. Neden şikayetçi olmuyorsun ya neden?" Annem elimi tuttu.