Odasına çekilmiş küçük bir kız çocuğu düşünün.Odanın en kuytu köşesinde ağlayan bir kız çocuğu.Saçma sapan aile kavgaları yüzünden kendinden,her şeyden nefret eden bir kız çocuğu.Kız büyüyor.Hayalleri büyüyor.Korkuları büyüyor.Ailesiyle ilişkisi berbat arkadaş çevresi yok geleceğine yaslanmış belki umuduyla yaşıyor.Her şeye gülüyor,umursamıyor,mutlu gözüküyor.İçinde yaşadığı hiçbir acıyı dışarı vurmuyor.Her gece odasında yastığa sarılıp ağladığını yine kendi kendini sakinleştirdiğini hiç kimse bilmiyor.Söylemiyor kimseye onu anlamayacaklarını bildiği için susuyor.Sabaha kadar uyumuyor kendiyle inatlaşıyor.Göz kapaklarına inat açıyor kahve rengi gözlerini.Ağlamaktan kızarmış,şişmiş gözlerini.Bu kız hayatı boyunca hep dışlanmış,ezik görülmüş,sevilmemiş.Durmadan ev taşıyan bir aileye sahip.4 tane kardeşi olan ama 3 tanesinden nefret eden,onlarla konuşmayan konuşursa bile sonu hep kavgayla biten kardeşlere sahip.Hayatı sanaldan ibaret olan gerçekte hiç kimsesi olmayan.Yinede sevmeyi başarmış bir genç kızın hayatına hoş geldiniz.
çekilen çizikler,
acıları gizler.
yazılan şiirler,
çizilen resimler,
intiharları engeller.
donuk bakışlar,
gözde donan yaşlar,
geçmişi gizler.
asılan ipler,
içilen haplar,
çekilen jiletler,
sebeplerini gizler.
