"A Day To Be With You"
Mas mahirap umalis ng hindi nagpapaalam.
I'm Sophia. In a legal age. Happy and contented. I have a family that always supports me. A friends that always by my side. Laging anjan para damayan ako. And of course, a handsome and super kind boyfriend. Amazing life I have. Wala na akong mahihiling pa. Super saya na ako sa buhay na meron ako ngayon. Until the call of big tragedy into my life.
It was been 24th day of December. It was our 3rd year of being in a relationship. Umaga palang, nag-hihintay na siya sa aming sala. Yes, we are legal when it comes to our parents. Lagi siya dito sa'min. Every weekend, basta hindi siya busy, lagi siya dito sa bahay. Every Sunday pa nga, nagma-mass kami with mom and dad. Sa tuwing monthsary namin, every month yan na may suprise sa akin. Kung hindi man dito sa bahay mag celebrate, lalabas naman kami. Manood ng sine. Magshopping. Mag carnival. Kahit anong pwede naming gawin basta kasama namin ang isa't isa. He was been part of my system. Hindi kumpleto ang araw ko nang hindi siya nakikita o nakakausap. Since it is our usual anniversary, I assumed na sa mall lang kami ngayon or sa park. With a big smile, bumaba ako ng hagdan. I hugged him as my usual hobby and then he kissed me in my forehead. Such a gentlemen guy. Kaya sobrang pasasalamat ko at nakakilala ako ng gaya niya. And naging part siya ng buhay ko. Hindi na ako nagpaalam kina mom and dad kasi nakapagpaalam naman na daw siya. He drove his car and I have no idea kung saan kami pupunya ngayong araw. Hanggang sa tumigil kami sa isang bahay. Sa gulat ko,napatingin ako sa kanya. But he only give me a sweet smile. Bumaba na siya ng sasakyan at pinagbuksan ako. Tinanong ko siya kung kaninong bahay 'yon, pero ang sagot niya, siya na daw bahala. Mas lalo tuloy ako naguluhan. Binuksan niya ang gate. Hawak na niya ngayon ang kamay ko. Pumasok kami sa bahay. Sa sobrang gulat ko, hindi na ako makapasok ng ng tuluyan sa bahay. It was the design of the house that I want to have. It was a kind of house we dreamed to have. Naluluha na akong napatingin sa kanya. At mas lalo pa akong napahagulgol noong sinabi niyang sa amin iyon. Na regalo niya iyon para sa akin. Sa pinaghalo-halong emosyon,napatakbo ako sa kanya at niyakap siya. Siya na talaga yung taong para sa akin. Wala na akong mahihiling pa sa kanya. He was the greatest gift I have ever receive 3 years ago. And I was been the happiest girl and thankful girl ever. I kissed him and hugged him so tight. I don't wanna lose him in my life.
We ate our lunch there. Watch movie. Tour the house. Sleep together. Eat our dinner. Have our midnight swimming. Na hindi ko inakala na kumpleto na pala ng gamit ang bahay. Then suddenly I fell asleep on his lap while watching movie again.
And when I woke up, nagulat ako dahil wala nandito na ako ngayon sa kama. Pero mas nagulat ako dahil wala siya sa tabi ko. Tinignan ko sa banyo pero wala siya. Bumaba ako sa sala pero wala din siya doon. Nagbakasakali akong nasa kusina siya pero bigo parin akong makita siya. Naiiyak na ako dahil wala din siya sa garden. Then may narinig ako sa sala. It was my phone. Naiwan ko siguro kagabi. It was a call coming from mom. I answered it but the sobs of mom coming out from the phone. Biglang bumilis ang tibok ng puso ko. Hanggang sa ibinalita ni mom ang isang hindi kapani-paniwala at nakakawasak ng pusong balita. I never imagined it to happen. I never wanted it to happen. But why did it happen suddenly? Paano nangyaring naaksidente siya dahil lamang sa kagustuhan niyang makabili ng breakfast naming dalawa? At ang mas lalo pang nakapagpa-iyak sa akin ng sobra ay ang natagpuang human size teddy bear sa sasakyan niya na may nakakabit na letter. It was a letter from him saying how much he loves me. How much thankful he is to have me. And how much happy he is that we came this far. Nakapaloob din sa sulat niyang iyon na sana ay ibibigay niya yung teddy bear kahapon pero ngayon niya daw palang ibibigay as his Christmas Gift for me. Paskong sobrang masalimuot dahil sa pagkawala niya. Paskong wala siya sa tabi ko para yakapin ako. Para hagkan. At para makasama kong mag-celebrate. Yesterday was just a day for me to be with him. I am thankful to have that one day to be happy and to be feel special. That one fay full of love and happiness with him. Pero at the same time, nanghihinayang ako dahil hindi man lang nadagdagan ang isang araw na 'yun para makasama pa siya. To have a happy ending. Andito a kami eh. May bahay na kami. Kulang nalang ang kasal to formally to be together. For the last day of his life, kaligayahan ko parin ang iniisip niya. Sobrang sakit na yun na pala ang huling araw niya sa mundong ito. Hindi man lang niya natirhan pa ng mas matagal yung bahay na pinaghirapan niya.
Love, kung nasaan ka man ngayon, I hope your happy now. Nakalugmok parin ako ngayon pero pinipilit na bumangon para sayo. You're still my number one inspiration. Naninirahan na rin ako sa pinaghirapan mong ipundar.Thank you sa lahat. I will be right here, loving you as I promised to God. I miss you but I'll see you soon love. I love you from here to where are you now.
Hope it inspire you at least. 💕
