Benim hikayem olmaması gereken bir zamanda başladı. Kendimi aşk denilen duygudan uzak tutmaya çalışırken ona deli gibi kapılmamın sebebini anlayamıyorum. Zaten ne zaman bize sorduki kalbimiz biri için atıp atmamayı. Göz gördü, beyin karıştı, kalp atışı hiç olmadığı kadar hızlı atmaya başladı. Sanırım yine yenildim. Benim duyguları kontrol edememe gibi sorunum var sanırım.
Yada var mı böyle durumda kendine hakim olmaya başaran?
Yaralarımı kapatamadan iyileşemeden yeni bir savaşa girmek doğru olur mu ki ? Korkularım var benim her ne kadar güneş gibi olan saçların gözlerimi kamaştırsada, gözlerine bakınca ucu bucağı olmayan bir okyanusun ortasına atılmış gibi olsamda sen yine benim kurtulmak için çıkıcağım kalp parçasısın.
Ben güzel severim seni onca yarama rağmen çok güzel severim senide sen beni severmisin? Dizlerine kafamı koyduğum zaman gözlerimi kapatıp şekerleme yapmak yerine Dünya'nın en güzel manzarasına takılıp kalsam. Ne bakıyorsun dediğin zaman sana şöyle bi konuşma yapsam.
-Ey benim gönlümü alan yâr. Ey benim gecem ve gündüzüm. Güneş'im,sabah yıldızım rüyam ve hakikatim. Kalbimi avuçlarına teslim ettiğim. Seni gördüğümden beri gözlerim her yere sen diye bakar. Sen benim dokunmaya kıyamadığım,adını anarken titrediğim,gözlerine hiç uzun uzun bakamadığım Sevgilim. Sen benim yârim,yaram,derdim ve dermanımsın desem.
Gözlerin dolmuş olsa ama bir damla bile yaş dökülmese gözlerinden. Bana ADAM SEVİYORUMSENİ desen sıkı sıkı sarılsan bana. Sen "sar" ben "hoş" olurum zaten sana. Son'um ol, sonsuz'um ol, sonsuz olayım son'un olayım hiç bir zaman pişmanlığımız olmasın.
