Dzieje Żaka von Żebrika

    Noc... wkoło ani żywej duszy. Słychać tylko pohukiwanie sowy i cichy szmer pasikoników. 

Jest jednak karczma, w której oknach widać wesoło tańczące płomyki świec. Wewnątrz gwarno i duszno. Słychać krzyki i śmiech młodych panien tańczących z psotną hałastrą młodzików w rytm skocznej melodii. Sam karczmarz Gerwazy, zacierając dłonie śmieje się w duchu na myśl o utargu, jaki zdobędzie w ciągu dzisiejszego dnia. 

W kącie sali widać jednak pewne zbiorowisko, przy starym drewnianym stole, za którym zasiadł nieznany nikomu wielmoża. 

Długa, zadbana, z lekka siwa broda sięga mu do mostka, wpasowując się idealnie do lekko zakręconych wąsów. Ubrany w dość stary, ale nadal szykowny, granatowy szustokor z bufiastym żabotem, zdaje się budzić niemałe zaciekawienie. Odziany w czarne bryczesy sięgające za kolana, z białymi pończochami i czarnymi trzewikami na obcasie, tworzy obraz arystokraty. Na jego głowie spoczywa stary trikorn, spod którego chyłkiem wymknęły się dwa kosmyki białych włosów. Z tyłu zaś widać schludnie zaczesany kucyk spięty czarną wstążką. W lewej dłoni trzyma laskę z kulką, a w prawej z dumą dzierży kufel piwa.

- A więc nadal chce wam się słuchać tych zdziadziałych pierdół z mego szczenięcego życia ? – spytał donośnym głosem, dopijając piwo.

Tłum słuchaczy kiwnął porozumiewawczo głowami, kierując wzrok w stronę bajarza.

- Dobrze zatem, skoro tego chcecie...- odpowiedział nieznajomy, wycierając pianę z piwa wolnym ruchem mankietu wzdłuż wąsów – Czy o Pannie Gertet było !?

- Było ! – zakrzyknęli chórem zebrani słuchacze

- O winnicy Eduarda było !?

- Było !

- To może, chociaż o wizycie u Księżniczki Marianny !?

- Tego jeszcze nie było. – odparł z zaciekawieniem tłum gapiów.

Starzec z uśmiechem na twarzy wygiął się na krześle. Włożywszy do ust fajkę, zaciągnął się, wypuszczając obłok dymu i z równie dużym entuzjazmem rozpoczął swój monolog.

- Słuchajcie zatem com widział, słyszał i robił, bo oczy wasze jeszcze długo takich cudów widzieć nie będą ! Oto jak Żak Von Żebrik przeżył spotkanie z ową osobistością – kolejny obłok dymy i uśmiech Żebrika wyznaczył początek opowieści, tworząc ciszę w ruchliwej dotąd karczmie. – Od czego by tu zacząć... ha najlepiej od samego początku.

„Piekielny Brytan Księżniczki Marianny"

Lato... ciepło i nudno, jestem właśnie w drodze na zamek Księżnej Anny. Wraz ze mną jedzie moja matka znana również jako Księżna Karolina. Wiadomo, baby dawno się nie widziały, to muszą sobie poplotkować.

Jako 17-letni żwawy i dziarski młodzik nie jestem zbytnio zainteresowany takimi sprawami, mimo to muszę wykonywać polecenia matki.

Dodatkowym powodem naszych odwiedzin, był fakt zmiany miejsca zamieszkania owych panien, które znałem dotychczas jedynie z listów.

Jedyną rozrywką podczas drogi było słuchanie stukotu kopyt, kół karocy i oglądanie krajobrazu. Mieliśmy o tyle lepiej, że nie musieliśmy grzać się na zewnątrz w przeciwieństwie do furmana Sławoja, z którego obficie lał się pot.