ခ်စ္ျခင္းတရားျဖင့္ အရာရာဟာလွပေစ [[Season Two OF ကေလး]]

ဆည္းလည္း >>1

"ေဝါ့..."

သည္းေျခေရေတြပါ ပါမတတ္ ေဘစင္မွာအန္ေနတဲ့ Kyungsoo ကိုၾကည့္ၿပီး Jongin မ်က္ႏွာမွာလည္း အပ်က္ပ်က္အယြင္းယြင္း။
Jun တုန္းက ဒီေလာက္ ဒုကၡမမ်ားခဲ့သေလာက္
ဒီဒုတိယေျမာက္ ေဘဘီေလးၾကမွပဲ Kyungsoo မွာ အရမ္းပင္ပန္းေန႐ွာသည္။
မ်က္ႏွာေတြနီရဲၿပီး ႏႈတ္ခမ္းေတြ ျဖဴစုတ္လာသည္အထိ
ေအာ့အန္ေန႐ွာတဲ့ ကေလးရဲ႕ေက်ာကို
ခပ္ဖြဖြ ပြတ္ေပးေနရင္း သူပါ မ်က္ရည္ဝဲလာရသည္။

အစားလည္းေကာင္းေကာင္းမစားႏိုင္ဘဲ စားသမ်ွ ျပန္အန္ထြက္ေနေသာ ကေလးငယ္ဟာ တကယ့္ကို ၾကည့္ရက္စရာမ႐ွိေအာင္ အားနည္းလြန္းေနသည္။
အန္လို႔ဝသြားေတာ့မွ ပလုတ္က်င္းရင္း မ်က္ႏွာေတြပါသစ္ခ်ေနေသာ ကေလးကို သူမသက္မသာ ၾကည့္လိုက္ၿပီး ေကာက္ေပြ႔လိုက္သည္။
တစ္ခါ တစ္ခါအန္ၿပီးတိုင္း
႐ွိသမ်ွအင္အားအကုန္စုပ္ယူခံလိုက္ရသလိုျဖစ္သြားေသာ ကေလးဟာ ေသခ်ာေပါက္ ေရခ်ိဳးခန္းထဲကေန အိပ္ခန္းထဲကို လမ္းေလ်ွာက္ႏိုင္မွာမဟုတ္။
ဘယ္ေလာက္ေတာင္ အားမ႐ွိေတာ့သလဲဆိုရင္
ေကာက္ေပြ႔ခံလိုက္ရတဲ့အတြက္ Jongin ရဲ႕လည္ကို လာသိုင္းဖက္တဲ့လက္ကေလး ေတြကေတာင္ ေလ်ာ့တိေလ်ာ့ရဲ။

ခုတင္ေပၚကိုျဖည္းညင္းစြာခ်ေပးလိုက္ၿပီး ေရစက္ေတြသီးေနေသာ မ်က္ႏွာႏြမ္းႏြမ္းေလးကို အေမြးပြ သဘက္နဲ႔ ခပ္ဖြဖြ သုတ္ေပးလိုက္သည္။
သက္သာလားလို႔ မေမးရက္....
သူ႔ေ႐ွ႕တင္ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ေဝဒနာေတြခံစားေနရသလဲဆိုတာ မ်က္ျမင္ကိုယ္ေတြ႔။
စကားတစ္ခြန္းမဆိုႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ေမာပန္းေနၿပီျဖစ္ေသာ ကေလးကို ေစာင္ျခံဳေပးလိုက္ရင္း လက္ေမာင္းေလးကို ခပ္ဖြဖြပုတ္ေပးလိုက္ေတာ့ မ်က္လံုးေလးေတြ ေမွးစင္းလာေလသည္။
နဖူးေပၚကို အၾကင္နာတစ္ပြင့္ေႁခြခ်လိုက္ရင္း ေနေရာင္ေတြစူးေနေအာင္ဝင္ေနေသာ မွန္ျပတင္းႀကီးေတြေ႐ွ႕သြားရပ္ကာ အျဖဴ ေရာင္လိုက္ကာစေတြကို ဆြဲခ်လိုက္သည္။ ဘြိဳင္လာကို အနည္းငယ္ျမႇင့္ေပးလိုက္ၿပီး အခန္းျပင္ကိုထြက္လာခဲ့ေတာ့ စိုးရိမ္ဟန္မ်က္ႏွာထားေလးနဲ႔ ေစာင့္ေနတဲ့ Jun...

"ပါး ဘယ္လိုေနလဲ
သက္သာလား ေဖ"

မ်က္ႏွာညႇိဳးညႇိဳးလးကို ၾကည့္ရင္းအားေပးသလိုအျပံဳးတစ္ခုကို Jongin ျပံဳးျပမိသည္။