Παγιδευμένη Μελωδία

Σήμερα

Από εκείνο το σημείο και μετά οι αναμνήσεις απλός εξαφανιζονται. Θυμάμαι μόνο ένα χέρι να μου κλείνει το στόμα και μετά άλλο να μαυρίζουν η αυτό τουλάχιστον θυμάμαι.
Όταν ξύπνισα δεν ήμουν στο σπίτι μου, δεν γνώριζα τίποτα γύρω μου. Ήταν σκοτεινά και φοβόμουν και θυμωνα με τον εαυτό, γιατί ένιωθα τόσο αβοήθητη. Ήμουν παιδί και αυτό ήταν φυσικό, αλλά δεν μου έφτανε αυτή η δικαιολογία. Θα τα κατάφερνα όπου και να με έβγαζε όλο αυτό, θα επερνα εκδίκηση.

9 χρόνια μετά

Παρασαν κιόλας εννιά χρόνια. Όμως εγώ δεν ξέχασα ποια ήμουν. Ο πρώτος χρόνος ήταν ο ποιο δύσκολος της ζωής μου καθώς το σκοτεινό δωμάτιο στο οποίο είχα ξυπνήσει θα ήταν το δωμάτιό μου για τον επόμενο χρόνο, σε ένα ορφανοτροφειο που είχε ιδρύσει το οθωμανικό έθνος για να ρίξει στάχτη στα μάτια των ξένων. Σε εκείνο το μέρος υποτίθεται πως μπορούσαν να μας υοθστισουν τουρκικές οικογένειες αλλά ποτέ κανένας Τούρκος δεν θα δέχονταν ένα ελληνόπουλο για παιδί του, οπότε τα πράγματα ήταν δύσκολα για μας.

Όμως δεν παραπονιέμαι το ξύλο που έτρωγα, η τις δύσκολες στιγμές που πέρασα με σκλυραγογησαν με Εμαθαν να επιβειωνω.
Και τότε συνέβει. Με υοθετισαν!

Και όχι οποίος και όποιος ένας μεγάλεμπορας από την Κωνσταντινούπολη. Είχα μια νέα οικογένεια αλλά αυτή δεν αντικαθιστουσε την παλιά.

Στην αρχή ηταν πολύ περίεργο να ξεκινάω πάλι από την αρχή, παρόλα αυτά έμαθα και κάτι ακόμα, η αγάπη δεν περιορίζεται μόνο σε λαούς η τις φίλες. Με αγάπησαν σαν να ήμουν δική τους κόρη με ανεχτεί καν ότι και αν έκανα, με αγάπησαν Πραγματικά.

- Περσεφόνη γλυκιά μου, υποσχεσου μου ότι θα προσέχεις!

- ναι μαμά μην ανησυχείς δεν θα πάθω τίποτα.

- γλυκιά  μου ξέρεις πως φοβάται η μητερα σου για τα άλογα.

Πράγματι γνώριζα. Το μοναδικό τους παιδί πριν υοθετισουν εμένα ειχαι πεθάνει από ενα ατύχημα με το άλογο του. Ήταν ένα από τα μοναδικά Πράγματα που ποτέ δεν έπρεπε να αναφέρω, όχι γιατί δεν επιτρέπεται αλλά γιατί τους πονούσε, αυτοί οι άνθρωποι ήταν ότι ποιο σημαντικό είχα τώρα με έσωσαν από ένα βέβαιο χαμό.
Χτύπησα τα χαλινάρια και ξεκίνησα να καλπαζω για το άγνωστο.

- Γλυκια μου δικιά σου ήταν ιδέα της μεταμφίεσης?

- Ναι, και μην πεις ότι δεν ήταν απαραίτητη, έχουμε μια πανέμορφη κόρη και ειλικρινά δεν θέλω να την χάσω ακόμα από κοντά μου.

- μην ανησυχείς γλυκιά μου ούτε εγώ είμαι έτοιμος ακόμα. Είπε και φιλισε το μέτωπο της γυναίκας του.

Βλέποντας την κόρη τους να χάνετε καλπαζοντας γέμιζαν με περηφάνια. Αυτό το παιδί ειχαι αντικαταστήσει πλήρως τον πόνο με την χαρά.