Παγιδευμένη Μελωδία

Η γέννηση του δαίμονα

Ασλαν 

Δαίμονας , λιοντάρι του θανάτου, άκαρδος, ψυχρός διάβολος είναι λίγα από τα πράγματα που λένε οι άνθρωποι για μένα, με κολακεύουν αρκετά μπορώ να πω, γιατί ένα παιδί γεννημένο από το σκοτάδι δεν μπορούσε πάρα να έχει  σκοτάδι μέσα του. Πόλοι αρχαίοι φιλόσοφοι είχαν πει πως κακός γεννιέσαι δεν γίνεσαι και είχαν δίκιο. Όμως η δύναμη αποζητά θυσίες!

το φεγγάρι λάμπει και διώχνει το σκοτάδι από το δωμάτιο, ενώ ένας κρύος αέρας μπαίνει μέσα από τα ανοιχτά παράθυρα, σχεδόν σου παγώνει την ψυχή.. ψυχή μπορεί κάποτε να είχα , παρόλα αυτά όμως πρέπει να την έχασα, ποιος άνθρωπος δικαιούται ψυχή, όχι εγώ τουλάχιστον, μετά από όσα έχω κάνει.

 Πότε δεν με φόβιζε ο θάνατος, μέχρι την στιγμή που την γνώρισα .. αυτή την μικρή φιγούρα που κοιμάται στο διπλανό δωμάτιο, ένα τέλειο παράπηγμα φωτός, αληθινή και ειλικρινής, δεν φοβάται να πει τι σκέφτεται, τι νιώθει, δεν κρύβει τίποτα. Και τα μάτια της μόνο να συναντήσεις είναι ολοκάθαρα σαν το ουράνιο χρώμα τους καμιά ατέλεια, κανένα ψεγάδι απλός έχει ψυχή. κάτι που δεν έχω εγώ πλέον, όμως τα λογία της με ταρακούνησαν για κάποιο λόγο. 

  Πότε δεν θα σταματήσω! Γιατί εγώ παλεύω, δεν περνώ τίποτα με το έτσι θέλω, δεν είσαι τίποτα παρά ένας βάρβαρος χωρίς ίχνος ανθρωπιάς μέσα του!  

ανθρωπιά.. και αυτή την έχω χάσει εδώ και καιρό.

( σηκώνετε από το κρεβάτι του και πηγαίνει στο μπαλκόνι του )

ο έξω κόσμος κοιμάται, δεν ξέρουν αν αύριο θα ζουν η όχι άλλα δεν τους νοιάζει, ζουν την ζωή τους. Άραγε πόσες ζωές έχω τερματίσει ?  έχω χάσει το μέτρημα ... όμως σίγουρα θα θυμάμαι για πάντα τις πρώτες.

12 χρονιά πριν

- Σκότωσε τον !

Αυτά ήταν τα λογία του πάτερα μου όταν μια φιλική μονομαχία με τον αδελφό μου είχε λήξει με έμενα νικητή.

 Ήταν λογικό να τον νικήσω ήταν μόλις δυο χρονιά ποιο μικρός από μένα. Και όμως αυτό δεν με εμπόδισε από τον στραγγαλίσω. 

Δεν θα ξεχάσω ποτέ το βλέμμα του, ήταν παιδί ακόμα και τόσο αθώο δεν μου έφταιγε σε τίποτα και όμως ήξερε την μοίρα του, και την δέχονταν, με κοίταξε μέσα στα μάτια σαν να μου έλεγε δεν πειραζει και μετά το βλέμμα του χάθηκε έσβησε. 

Αυτή ήταν η αρχή του τέλους μου. 

 Είχα άλλα 10 αδέλφια, άλλα μικρότερα, άλλα μεγαλύτερα. Ένα πίσω από το άλλο έπεφτε νεκρό από τα δικά μου χεριά, πολύ σύντομα όλοι άρχισαν να με φοβούνται ακόμα και η ίδια μου η μάνα.