Παγιδευμένη Μελωδία

Εκεί που ξεκίνησαν όλα

** Για κάποιον ανεξήγητο λόγο το χθεσινό κεφάλαιο διαγράφηκε όποτε το ξανά γράφω από την αρχή μιας και δεν το είχα αποθηκεύσει κάπου άλλου...😅 

Ασλάν

Λένε ότι μόλις φτάσεις κοντά στο τέλος μπορείς να δεις καθαρά την αρχή, όταν φτάνεις πλέον στο σημείο που η ζωή κρέμεται από μια κλωστή, ανάμεσα στην ζωή και τον θάνατο μπορείς να δεις όλα τα λάθη σου, όλη την ζωή σου, να περνά έτσι απλός μπροστά στα μάτια σου σαν θέατρο που εσύ παρακολουθεις και μισείς τον πρωταγωνιστή, για τα λάθη και τις αδυναμίες του, μόνο που αυτός είσαι εσύ,  που τώρα πλέον δεν είσαι πάρα μόνο θεατής του τότε σου εαυτού. Ίσος πόλοι τα παρατάνε και δέχονται αυτή την μοίρα, την μοίρα του θανάτου σαν εξιλέωση για τις πράξεις τους, όμως εγώ όχι δεν είμαι έτοιμος ακόμα να αφήσω την τελευταία μου πνοή σε αυτόν τον κόσμο, αν το κάνω όμως είμαι έτοιμος να τραβήξω και τους υπολοίπους μαζί μου σε αυτή την κόλαση.

Περσεφόνη

Η μια μέρα διαδέχεται την άλλη, όπως η μια είδηση την άλλη. Όλοι λένε ότι είναι θέμα χρόνου όλα να τελειώσουν για αυτόν καθώς η επικρατεστερη είδηση που κυκλοφορεί για  αυτόν είναι πως έχει τρελαθεί ενώ φαντάσματα των καταδιώκουν, όπως λέει. Δεν είναι όμως μόνο αυτό το κακό, καθώς δικαιώνει κάθε φήμη που τον καθιστά ανίκανο πλέον για τον θρόνο. Έχει σκοτώσει πάρα πόλους από την βασιλική άυλη μόνο και μόνο γιατί δεν του γέμιζαν το μάτι. Η αρχή του τέλους...

όταν πονάς πας στον γιατρό για να σου προσφέρει γιατριά στον πόνο σου, όταν όμως αυτό που πονά είναι η καρδιά σε ποιον γιατρό μπορείς να απευθυνθείς για να βρεις γιατριά. Ήμουν τόσο εγωίστρια, ήθελα μόνο και μόνο να βγάλω αυτή την πλευρά του επειδή πίστευα πως θα ήταν καλύτερα έτσι, πως θα ήταν καλύτερα για εκείνον.. πόσο λάθος έκανα .. μπορεί για έμενα να άλλαζαν τα πράγματα άλλα δεν υπολόγισα καθόλου τον ίδιο το γιατί είχε γίνει η άκαρδη πετρά που είχα γνωρίσει τότε. Νιώθω σαν να τον έριξα σε ένα βαθύτερο σκοτάδι από αυτό που βρίσκονταν πριν.. σε ένα σκοτάδι που τα χαμένα συναισθήματα του ζητάνε λύτρωση από τον ίδιο και τον πλημμυριζόμουν ανεξέλεγκτα καθώς τόσα χρονιά δεν τα γνώριζε και δεν έμαθε πότε πως να τα δαμάζει.. Ασλάν..

ο χώρος γύρο μου νιώθω πως με πνίγει, μου θυμίζει την ζωή μου στο παλάτι και αυτό με σκοτώνει όποτε δεν μπορώ να κάθομαι πολύ ώρα μέσα στο σπίτι, έτσι περνώ τους δρόμους και περιπλανιεμαι σαν φάντασμα στους δρόμους που με οδηγούν πίσω στο παρελθόν μου.