MUTLU KEÇİLERİN AYA YOLCULUK HİKÂYESİ
Evvel zaman içinde, kalbur saman içinde, pireler berber, develer tellâl iken ben anamın beşiğini tıngır mıngır sallar iken, bir yerlerde masal kabilinden Mutlu Keçi adında bir okul ve onun mutlu öğrencileri varmış. Günlerden bir gün, Mutlu Keçinin öğrencileri Dilek öğretmenle bilim atölyelisinde ay konusunu işliyorlarmış. Dilek "Ay Dede konusunda ne biliyorsunuz çocuklar?" diye sorduğunda hemen Kaan lafa atılmış: "Ay" demiş Kağan "o kadar uzak, o kadar uzak ki, şimdi yola çıksak günler, haftalar, hatta aylar, hatta hatta yıllar alır aya ulaşmamız". Ali Toprak hemen cevap vermiş Kaan'a: "Aya insanlar gidemez ki; ay uzayda ve uzayda insan yaşamaz, sadece uzaylılar yaşar". Batu "hayır, hayır bu doğru değil, uzaylı diye bir şey yok; yani varsa da biz bilmiyoruz." "Ben biliyorum" demiş Ali Toprak, "bi filmde gördüm; yeşil koca kafalı uzun elli ayaklı yaratıklardı uzaylılar. "Elli ayaklı mı?" diye gülerek sormuş Bade. "Hayır, hayır, elli ayaklı değil; yani hem elleri var hem de ayakları var demek istedim" diye düzeltmiş Ali Toprak. "Onlar film için yapılmış kuklalar, gerçek değil ki akıllım" demiş Tuna. Can elini kaldırarak "bir dakika arkadaşlar, uzaylı var mı yok mu bilmiyorum ama aya giden insanlar var, ben ağabeyim Mehmet'in kitabında gördüm" diye heyecanla lafa dalmış. "Kafalarında fanus gibi şapkaları olan beyaz elbiseli insanlar roketlere binip gidiyorlar aya". Can'ın ağzından "roket" kelimesi çıkar çıkmaz bütün çocukların gözleri sonuna kadar açılmış.
