Παγιδευμένη Μελωδία

Δεσμά

Η ζωή δεν έρχεται πότε έτσι όπως την θέλουμε, παρόλα αυτά ζούμε την κάθε μας στιγμή και την κάθε κατάσταση σαν να είναι η τελευταία, σαν να μην υπάρχει τίποτα πέρα από αυτό λες και γράφετε το τέλος.
Αυτό είναι και το μεγαλύτερο λάθος μας ξεχνάμε ότι ακόμα ζούμε και πως αν κάπου έχουμε κολλήσει δεν σημαίνει ότι θα είμαστε εκεί για πάντα.
Κανόνας που πάντα ξεχνάω η κάνω ότι δεν θυμάμαι... Απλός δεν μπορώ να κάθομαι και να περιμένω πότε θα αλλάξει κάτι.
Ο Γιάννης δεν μπορεί να το κατέβει αυτό.. Και για αυτό με κλείδωσε ξανά μέσα σε ένα σπίτι..... Ξανά...... Ναι και εγώ το έχω βαρεθεί ούτε πουλί να ήμουν τόση φυλάκιση....

- Το ξέρεις πως δεν το κάνει επίτηδες.. Λέει η μελαχρινή κοπέλα πού έρχεται και κάθετε δίπλα μου... Τουλάχιστον δεν είμαι μόνη μου, κάτι είναι και αυτό, αν εξαιρέσουμε το γεγονός ότι είναι εδώ να με προσέχει...
- Το ξέρω άλλα καταλάβατε με και μένα λίγο...

- Σε καταλαβαίνω και εγώ έτσι θα αντιδρούσα αν μαθημένα κάτι τέτοιο, όμως με το να κάνω έτσι δεν αλλάζει τίποτα ίσα, ίσα θα τα έκανα όλα χειρότερα.

- και τι μπορώ να κάνω για αυτό εγώ ? δεν μπορώ να κάθομαι απλός και να περιμένω πότε θα γίνει κάτι, πότε θα αλλάξει κάτι...

Η κοπέλα διπλά μου δεν είπε τίποτα απλός αναστέναξε και αφού με παρατήρησε λίγο είπε

-Περ.. έχεις ακούσει πότε τον εαυτό σου ?

- τι θες να πεις ?

- Ξέρεις καλά τι εννοώ, όλη την ώρα λες εγώ το ένα, εγώ το άλλο, τι θα κάνω, πως θα το αλλάξω αυτό, πως θα αλλάξω το άλλο, είσαι πολύ εγωίστρια τελικά... δεν εμπιστεύεσαι τους γύρο σου και θες να έχεις λόγο και θέση για όλα. Περ αυτό δεν θα σε βγάλει πουθενά και το ξέρεις...

Δεν μίλησα δεν ήξερα τι να πω, δεν το είχα πότε σκεφτεί από αυτί την σκοπιά.

- Μου είπες πριν ότι ο Γιαννης δεν σε καταλαβαίνει, όμως αυτός που δεν καταλαβαίνει είσαι κυριότερα εσύ.

πάλι δεν μίλησα και αυτί απλός αναστέναξα βάρια..

- Εκείνη την νύχτα, όταν ήμασταν όλοι μέσα σε εκείνο το κελάρι κριμένου και φοβισμένοι ο Γιαννης ήταν ο μεγαλύτερος εκεί μέσα και ο μόνος που είχε κάτι στα χεριά του έστω για άμυνα. Μπορείς να φανταστείς λίγο τι βάρος έπεσε πάνω σε εκείνους τους παιδικούς ώμους ? να έχει τόσα παιδιά πίσω του που να πρέπει να προστατέψει ? θα μου πεις γιατί να πάρει τέτοια ευθύνη εννοώ κάλλιστα θα μπορούσε να προστατέψει μόνο τον εαυτό του. Η απάντηση που θα σου δώσω είναι ότι δεν ξέρω, μπορώ να σκεφτώ πόλους λογούς όμως κανένας δεν θα είναι αρκετός. Εκείνη την ώρα ήμασταν όλοι τόσο τρομοκρατιμενοι τόσο φοβισμένοι και στα παιδικά μας μάτια έμοιαζε με φύλακας άγγελος, κατά κάποιο υποθέτω πως και εμείς του εναποθεσαμε και αυτή την ευθύνη. Όταν άνοιξε την πόρτα και βγήκαμε έξω, όλοι είδαμε κάτι που δεν έπρεπε πότε να δούμε και πότε δεν θα μπορούσαμε να ξεχάσουμε, τα είχαμε χάσει όλα ήμασταν ορφανά στα έλος του θεου. Ξερεις ποσού είχαν την τύχη σου  εκείνο το βράδυ Περ ?