Todas as cousas que escribín cando ningún deles miraba

Todas as cousas que escribín cando ningún deles miraba

Ainhoa Escarti

Traducido por Regina Díaz

ISBN-13: 978-1506182285

ISBN-10: 1506182283

Copyright © 2014 Ainhoa Escarti

Todos los derechos reservados.

Podes atopar o que quere en:

ainhoa.escarti@gmail.com

Se quere seguirme en:

Facebook

Twitter

YouTube

Instagram

Google+

Tumblr

Todas as cousas que escribíncando Martín non mirabaAmor

O amor é un estado de tolemia dexenerativa e destrutiva. E eu son adicta.

A luz perdida (Dedicado áinspiración que me inspirou)

El era perfecto, o grosor dos seus beizos, a redondez da súa pupila, o longo das súas pestanas, a forma da súa cabeza, o brillo das súas uñas e como estas encaixaban nos seus dedos, o seu olor, o xeito que tiña, ás veces, de arrastrar as palabras mentres falaba, ese xesto de non entender nada un tanto patético que poñía cando algo lle estrañaba, a maneira de colgar a mochila sobre o seu ombro, a súa torpeza, a súa seguridade un tanto fachendosa e a súa íntima inseguridade, os seus ollos, o seu medio sorriso e o seu sorriso enteiro, o son constante dos seus pasos dende lonxe, a cor do seu pelo, a media barba que deixaba ás veces, esa particular maneira de estar pálido ou moreno, a súa indiferenza, a súa cara de preocupación, o seu enfado, o seu enxeño, esa habilidade que posuía de facer ver fácil o máis complexo, a cicatriz do seu cóbado que fixera de pequeno ao caer, a roída pulseira de coiro que nunca quitaba, a súa voz dirixíndose a min, os seus ollos mirándome, el nos meus soños aínda é perfecto no meu desconsolo, a cor dos seus beizos, o rosado da súa lingua, a anchura das súas costas, a caída dos seus ollos, a súa maneira de correr, como me miraba, ás veces, por riba das súas escuras gafas de sol, como soaba o meu nome na súa boca, a maneira de decepcionarme sen sabelo, a maneira de sen querer absorber a miña vida, o xeito de como mo quitou todo ao irse, o non decatarse de todo o que eu pensaba, era perfecta esa maneira de ser el mesmo, a anchura das súas fosas nasais, a redondez do lóbulo das súas orellas, a escuridade dos seus ollos, o seu nome, a súa casa, o seu cuarto, os recordos que gardo, o desaparecer da miña vida en non volver, e a certeza da súa non presenza que xamais reaparecerá ante os meus ollos.E aínda así estou segura de esquecer algo, ah! si, o seu xeito de facerme sentir especial. El era todo iso e máis, aínda que non estou segura que o soubera. Amábao tanto, ámoo tanto. Pasou tanto tempo e pasaron tantas cousas. Sinto, ás veces, que el non é o recordo que eu teño. Sinto que xa non o amo a el senón á idea que gardo del.

Rebuscando

Búscote e búscote, e dende aquí e agora penso buscarte e rebuscarte en serio. Esquecerei todo. O dito e o feito, o non dito e o non feito. Limitareime a buscarte pensando que nestes anos os teus dentes podreceron porque non os lavaches, xa que a túa mente non tiña tempo para deixar de pensar en min.