Παγιδευμένη Μελωδία

Το τέλος είναι μόνο η Αρχή

Το φεγγάρι είναι γεμάτο, ο ουρανός καθαρός, δροσερός αέρας όλα είναι σιωπηλά, ήρεμα. Η νύχτα εχει τυλίξει στοργικά την πόλη που κοιμάται.

Φοβάμαι και η καρδιά μου χτυπά δυνατά, δεν πρόκειται να το πω σε κανέναν πως φοβάμαι πως αυτή η νύχτα με φοβίζει παρολη την ηρεμία της είναι σαν να ζω ξανά την αρπαγή μου μόνο που αυτή την φορά δεν είμαι εγώ αυτή που θα αρπαγει αλλά αυτή που θα αρπάξει.. Ίσως μια ανθρώπινη ζωή...

Το παλάτι κοιμάται και οι φρουροί το ίδιο άλλοι τον αιώνιο και άλλοι μέχρι να συνέλθουν από το χτύπημα.
Έχω ξανά δει νεκρούς αλλά πρώτη φορά τέτοιους.. Μοιάζει σαν να κοιμάται τόσο γαλήνιος, τόσο νέος δεν κατάλαβε ποτέ η ζωή του σταμάτησε και πότε η θέα του κάτω κόσμου τον καλωσόρισε.

- ΠΕΡ είσαι καλά? Ακούω μια φωνή από πίσω μου.
- Ναι μια χαρά.. Απαντάω και προχωράω προσπερνοντας την σκιά του ανθρώπους που ζούσε κάποτε.
Δεν θέλω να ξανά δω κανέναν νεκρό μετά από αυτό...

Η ώρα προχώρα και η ομάδα έχει χωριστεί στα δύο, ψάχνουν ανατολή και δύση μα πουθενά αυτός που ζητούν ο καθένας.

- Μα που μπορεί να είναι! Φωνάζει εξαγριωμένος ο Γιάννης...
- Ψάξαμε παντού αλλά πουθενά λες και άνοιξε η γη να τον καταπιεί! Λέει κάποιος άλλος.

-Να πάρει ήρθαμε τόσο κοντά και πάλι μας την γλύτωσε!
- Τώρα τι θα κάνουμε?
- Δεν μπορούμε να τον περιμένουμε εδώ?
-Μην λες βλακιες θα μας πιάσουν όλους οταν γυρίσει!

Πολλές φωνές πολλές απόψεις ποια είναι η σωστή ποια είναι η ορθή.. Επικρατεί ταραχή, η καρδιά μου σφίγγεται.. Ασλαν που είσαι..

Ασλαν

Τον βλέπω μπροστά μου και απλός θέλω να τον πνίξω με τις αλυσίδες που με κρατάν δεμένο στον τοίχο.

- Γιατί δεν το τελειώνεις όλο αυτό!?

Με κοιτάει λοξά και μετά γελάει, μοιάζει σαν τρελός, σαν κάποιος άλλος δεν είναι ο Μουσταφά που γνώριζα αυτός.

-Ασλαν, Ασλαν γιατί τόσο βιάζεσαι? Δεν απολαμβάνεις την παρέα μου!? Ρωτάει ειρωνικά.

- Πίστευα ότι ήμασταν φίλοι.. Μονόλογο

- Πράγματι ήμασταν αλλά πριν μάθω ποιος ήμουν ποιος είσαι.

- Γιατί όμως όλο αυτό!?

- Για εκδίκηση. Εκδίκηση στην μανα μας και σε σένα!

- Μην ξανά πεις ότι αυτή η γυναίκα ήταν μάνα! Δεν της αξίζει μια τέτοια λέξη!

- Ο αλήθεια!? Είπε ειρωνικά. Και σε εσένα τι λέξη σου ταιριάζει!? Τέρας? Δαίμονας? Θεός του θανάτου!?