Za górami za lasami i siedmioma rzekami żyła sobie pewna królewna. Żyła sobie etc. Aż pewnego dnia stwierdziła, że życie teraz jest nudne. Stwierdziła, że w przyszłości będą mieli fajniejsze rozrywki niż haftowanie, brydż etc. Więc udała się do wiedźmy. Poprosiła ją o rzucenie 100 letniego uroku snu. Bardzo lubiła spać więc może się przynajmniej wyśpi. Jednak jeśli nikt by jej nie obudził po 100 latach nigdy nie miała się obudzić oraz miała stracić swój głos(sztandarowo). Zgodziła się i usnęła. Spała i spala, a wśród książąt i gawiedzi przetrwała legenda o śpiącej królewnie. Jednak w mrokach historii miejsce jej snu odeszło w zapomnienie. Po 90 latach snów opowieścią tą zafascynował się młody książe(najmłodszy wśród braci). I rozpoczął swoje badanie i poszukiwania. Po 9 latach nareszcie przyniosły efekty i poznał miejsce spoczynku królewny. Książe zaczął szykować wyprawę i spieszyć się z racji na nie cierpiący zwłoki termin. Ukradł nawet najszybszego i najlepszego konia ojcu, a następnie jak najszybciej udał się do miejsca snu. Koń się niestety zjechał, ale przynajmniej dotarł. Następnie wszedł do zarośniętej budowli i wkroczył do komnaty w której spała księżniczka. Gdy wszedł z racji na wielkie ilości kurzu dostał ataku alergii. Na szczęście księżniczka spała pod baldachimem i masą lekkich materiałów, więc kurz się do niej nie dostał. Gdy książe się ogarnął podszedł do łoża i delikatnie odsłonił materiały, by nie wzbudzić kurzu. Wziął wtedy i szturchnął ją mówiąc: pora wstawać. Księżniczka natychmiast się obudziła i powiedziała jeszcze 5 minut. A książe odpowiedział miałaś 100 lat 5 minut Cię nie zbawi. A raczej byłoby tak gdyby księżniczka posiadała nadal swój głos. Księżniczka wraz z księciem pojechała do jego królestwa. Podczas jej snu doszło do skoku technologicznego i powstało wiele zabawek magicznych, golemów etc. Niestety operowały one na komendach głosowych, więc potrzebowała ona kogoś do pomocy, by się z nią bawił. Opanowała z księciem język migowy i stali się nierozłączni. Spędzili życie na zabawie w friendzonie i henoniźmie.
Koniec.
