Bazen hüngür hüngür ağlarız, kimseler duymaz sesimizi, bazense biz susarız yüreğimiz ağlar ama yine duyulmaz sesi. Mısralara dökeriz içimizi ama anlatamayız derdimizi. Zaten anlatabilsek bile kimse anlamaz hissettiklerimizi.
Bazen dolar ama taşamayız ne olursa olsun. Bazense illa dolu olmamıza gerek kalmaz, bomboş bir söz, bir cümle yıkar tüm benliğimizi. Göz yaşlarımıza elleriyle dokunabilecek birine gereksinim duyarız. Kimimiz şanslıdır çünkü göz yaşımızı silmeyi bırakın bir damlasının bile düşmesine izin vermeyecek biri(leri) vardır hayatında, ama kimimiz o kadar şanssızızdır ki ne göz yaşımızı silecek ne de ağlamamıza dahi izin vermeyecek biri(leri) vardır hayatında.
Yalnız kaldığımızda sarılırız şarkılara, eşlik eder yalnızlığımıza adeta. Yalnızlığa mahkum olmadan bilemeyiz şarkının güzelliğini, anlatmak istediklerini. Dolu dizgin duygularımız mısralardan taşarken kelimeler kifayetsiz kalır. Anlatmaya başlarız yarım kalmış bir yerlerden.
Bazen huzursuzluk kaplayınca içimizi sığınacak bir liman ararız. Rotasız bir gemi misali savruluruz bilmediğimiz sulara. kimi zaman bilmediğimiz o sular, götürür bizi gerçek mutluluğa, rahat hissederiz orada, dilediğimiz her şeyi söyler, yaparız. Bizi kısıtlayan, mutluluğumuza engel olan hiçbir şey yoktur o rotasız geminin bizi savurduğu sularda. Ruhumuz özgür kalır adeta. Bazense çok yaklaşırız gerçek özgürlüğe, mutluluğa kilometrelerce öteden gelir sesi, duyarız ama ANLATAMAYIZ...
ANLATAMIYORUM
Ağlasam sesimi duyar mısınız,
Mısralarımda;
Dokunabilir misiniz,
Gözyaşlarıma, ellerinizle?
Bilmezdim şarkıların bu kadar güzel,
Kelimelerinse kifayetsiz olduğunu
Bu derde düşmeden önce.
Bir yer var, biliyorum;
Her şeyi söylemek mümkün;
Epeyce yaklaşmışım, duyuyorum;
Anlatamıyorum.
