New In An Unknown City (Nieuw In Een Onbekende Stad)

De prikkelende zonnestralen

Terwijl ik langzaamaan wakker werd van zonnestralen die mijn huid deed prikkelen probeerde ik mijn ogen open te doen ondanks alle licht dat scheen in mijn hele kamer.

Ik reikte mijn handen naar mijn gezicht die al mijn twee ogen wrijvend wist te bereiken.

Met een zucht schopte ik de dekens van mijn lichaam af en ik voelde de warmte van de zon zachtjes op mij neerkomen als een soort extra deken tegen de aankomende kou die in mijn kamer heerste.

Naarmate de minuten verstreken, stond ik op en schraapte ik mijn droge keel die sinds gisterenavond nauwelijks een slok water had gekregen.

Als ik mijn witte ochtendjas weet te bereiken, wankel ik rustig naar mijn badkamer toe tot ik arriveer bij de deur waarbij mijn rechterarm de deurhendel weet te pakken.Met een klik op de schakelaar ging het gedempte badkamerlicht aan.

Daar stond ik dan, met mijn ochtendjas aan voor de spiegel met wallen onder aan mijn ogen. Met een geïrriteerde gezichtsuitdrukking deed ik de warme kraan aan en ik liet mijn hoofd onderdompelen in het frisse water wat mijn huid weer deed verfrissen.

Met mijn handen scrubde ik alle vuiligheden weg van mijn vette gezicht dat glom als een gloeilamp en ik deed de kraan met een stevige ruk weer uit.

Ik staarde mezelf de spiegel in. Een 20-jarige jongen die pas net op zichzelf woont in een onbekende stad waarin hij maar zelf moet zien uit te pluizen hoe hij het naar zijn zin wilt hebben.

Vrienden had hij al dan niet veel.De meeste vrienden komen vanuit het verleden uit die goeie ouwe tijd van de basisschool. Sinds de middelbare school is alles bergafwaarts gegaan en met veel treuzelen kwam hij gelukkig op tijd uit 'het zwarte gat'.

Sinds een week of twee woont de jongen op zichzelf in een kleine appartementje, niet ver van zijn ouderlijke huis vandaan in de randstad in een dorp genaamd Blueington, een vredig plaatsje boven Hoofdberg waar hij net uit was vertrokken uit het huis van zijn ouders.

Onder het appartement zit een klein maar knusse koffiezaakje waar mensen graag pure koffie drinken om hun dag te kunnen doorkomen. Zelf drinkt hij niet zo vaak koffie. Het liefst drinkt hij koffie van oplosbare poeder in zakjes die je kunt kopen bij de supermarkt, en dat met twee suikerklontjes erin.

Vaak kan je het sterke aroma van verschillende soorten koffie's op het smalle balkonnetje van zijn woonkamer ruiken dat zich een weg probeert te wanen langs alle neusholtes van verschillende mensen.

Terwijl hij naar de woonkamer liep, schonk hij een glas water voor zichzelf in en terwijl hij een slok nam, veegde hij zijn natte mond weg.Uit het niets klonk er zachtjes geklopt op de voordeur.

Hij haastte zich naar de voordeur en hij keek met zijn oog door een deurspion."Is het een van de buren?" vroeg hij zich af. 

Een bejaarde vrouw stond voor de deur te wachten op mijn teken en ze klopte nogmaals maar dit keer wat harder.

"Hallo? Lucas, ben jij daar?" klonk er zachtjes uit haar stem.Met mijn verbaasde houding trok ik de deur wagenwijd open.