Summer Vacations With You?

01.

-"Κάτια! Κάτια που είσαι; Έλα είναι άδικο κλέβεις! Έχω ψάξει όλο το σπίτι, και την αυλή!" Φωνάζει καθισμένος οκλαδον στο γκαζόν.

Ένα χαχανητο πάει να βγει από το στόμα μου αλλά το κοντρολαρω.
Φαίνεται τόσο αστείος. Και τόσο μωρό.
Χαχα ναι! Τόσο μωρό. Στην σκέψη αυτή αρχίζω και γελάω δυνατά.

-"Αχαχαχα...Άαα! " Τσιρίζω

Έχασα την ισορροπία μου και έπεσα από το κλαδί.

Ξαπλωμένη στο γκαζόν, τριβοντας το κεφαλάκι μου, ακούω τον Στέλιο να μου φωνάζει.

-"Το ήξερα! Το ήξερα ότι κλέβεις!" Φωνάζει

Τρέχει κοντά μου.

-"Σειρά σου!" Συνεχίζει και λέει.

-"Έχω χτυπήσει Στέλιο"

-"Έκλεβες στο παιχνίδι. Ο καλός θεουλης" Σταματάει και κοιτάζει πάνω "με λυπήθηκε και με βοήθησε να σε βρω. Τώρα σειρά σου."

Σηκώνομαι αργά πάνω. Τον κοιτάζω άγρια. Είναι τόσο ξεροκέφαλος μερικές φορές. Όπως όλα τα αγόρια της ηλικίας μας, 9 ετών. Της τάξης μας.

-"Παιδιά έτοιμο το φαγητό!" Μας ενημερώνει η κυρία Ειρήνη,μητέρα του Στέλιου.

-"Μαμά,όχι τώρα πρέπει να κερδίσω το παιχνίδι! Η Κάτια έκλεβε!" Λέει στεναχωρημενος

Το συναίσθημα εκδίκησης που πριν πέντε λεπτά με απασχολούσε, πλέον χάθηκε.

-"Στέλιο, η κυρία Παναγιώτα έκανε τόσο κόπο. Σε παρακαλώ. Έλα και συ Κάτια μου." Είπε και μπήκε μέσα στο σπίτι.