ΙΣΟΒΙΑ ΚΑΘΕΙΡΞΗ(Μελλοντική Έκδοση)

Κεφάλαιο 1: Η Καταδίκη

Σας αφήνω μόνο το 1ο Κεφάλαιο ♡
Η ιστορία αφαιρέθηκε, αν και εφόσον, όλα πάνε καλά, θα δούμε την "Ισόβια κάθειρξη" και στην έντυπη μορφή. 
Σας ευχαριστώ για όλα.

I

Κρατούσε το κεφάλι της ψηλά, σταθερά, σαν πειθήνιος στρατιώτης. Κοιτούσε ψυχωμένα τα χείλη του δικαστή, περιμένοντας να ακούσει την αναμενόμενη απόφαση. Μια απόφαση μονόδρομος, όπως θα μπορούσε να χαρακτηριστεί.
Η ζωή της κρεμόταν από το στόμα εκείνου του επιβλητικού, διοπτροφόρου άντρα, που όλο έσπρωχνε προς τα πάνω, στη ράχη της μύτης τα γυαλιά του, για να καθίσουν καλύτερα.
Το ανέκφραστο και στυλωμένο βλέμμα της Ντορέττας, έμοιαζε να κοιτάει το απόλυτο κενό, ώσπου εκείνος ο άντρας, άνοιξε το στόμα του και την καταδίκασε. Τι άλλο θα μπορούσε να κάνει μετά την οικειοθελή ομολογία της, άλλωστε!
«Το Μικτό Ορκωτό Εφετείο, επιβάλλει ομόφωνα την ποινή της ισόβιας κάθειρξης, κρίνοντας τη Θεοδώρα Παπαδοπούλου ένοχη, για την ανθρωποκτονία τους αντρός της, Νικηφόρου .... Η κατηγορούμενη καταδικάζεται σε ισόβια κάθειρξη, χωρίς ελαφρυντικά, εφόσον η πράξη τελέστηκε σε ήρεμη ψυχική κατάσταση και κατόπιν της ομολογίας της. Η συνεδρίαση λύεται, παρακαλώ διαλυθείτε ησύχως», ανακοίνωσε και σηκώθηκε απευθείας από την ξύλινη καρέκλα, βαστώντας υπό μάλης, μπόλικους φακέλους της υπόθεσης.
Η Ντορέττα, συνέχισε να κρατά την ίδια στάση' να μην κοιτάζει κανέναν, να μην ακούει τίποτα. Μονάχα η βαβούρα των πολιτών, των δημοσιογράφων, του δικηγόρου της, έπαιζαν υπόκωφα σαν ξεθωριασμένος ήχος ραδιοφώνου. Μα εκείνη δεν αντιδρούσε, δε μιλούσε. Όλα έσβηναν, σε μια ευθεία γραμμή που σιγοπέθαινε.

Έπειτα, σαν άκουσε αυτή την αγγελική φωνούλα, το βλέμμα της καρφώθηκε στο κενό και αποχώρησε έτσι, περήφανα και αγόγγυστα, μη θέλοντας να δώσει την εντύπωση της συντετριμένης γυναίκας. Της συντετριμένης μητέρας...
«Μαμά! Μανούλα, μίλα μου σε παρακαλώ! Γιατί σου βάζουν αυτά τα άσχημα βραχιόλια; Πού σε πάνε αυτοί οι κακοί άνθρωποι;» φώναζε η επτάχρονη κόρη της, τρέχοντας πίσω απ΄τη φιγούρα της μητέρας της.
Λόγω ηλικίας, αδυνατούσε να καταλάβει το σοβαρό της κατάστασης. Πίστευε πως αν παρακαλέσει πολύ, εκείνους τους άντρες της ασφάλειας με τις επιβλητικές στολές, θα τους συγκινείσει και θα την αφήσουν να φύγει παρέα με τη μαμά της. Και θα γύριζαν στο σπιτικό τους, στην ασφάλειά τους.
Η μητέρα χαμήλωσε αρχοντικά τη ματιά της, δίχως κανένα φανερό συναίσθημα, δίχως μορφασμούς και δάκρυα. Λύγισε στο ύψος της κόρης της, ακουμπώντας με το ένα, φυλακισμένο δάχτυλο το πηγούνι της, κωφεύοντας για τα υγρά και λυπημένα μάτια της.
«'Οπως το 'πες αγάπη μου. Είναι κακοί. Και τους κακούς τι έχουμε πει; δεν τους πιστεύουμε! Μην πιστέψεις κανέναν. Όποιος μιλάει άσχημα για την μανούλα είναι κακός».
Τα παιδικά μάτια είχαν κοκκινίσει. Έψαχναν μια ευοίωνη απάντηση. Φρούδες ελπίδες που κάθε παιδί αναζητά.
«Πότε θα έρθεις σπίτι;»
Η μητέρα σηκώθηκε αγέρωχα χωρίς να την κοίτα στα μάτια.
«Πρώτα θα τους νικήσω κι ύστερα θα επιστρέψω. Μην κλαις μωρό μου... Οι γυναίκες δεν πρέπει να κλαίνε! Μονάχα να πονάνε!»
Της έκλεισε το μάτι, γύρισε πλάτη και ακολούθησε τους ασφαλίτες που τη συνόδευαν. Μόνο τότε επέτρεψε τον πόνο να φωλιάσει στο πρόσωπό της και βουβά να ξεσπάσει. Μόνο τότε, που κανείς δεν την έβλεπε.
Δε γύρισε να την ξανά κοιτάξει, ήταν ήδη φορτισμένο το κλίμα για να αντιμετωπίσει και αυτό τον αποχωρισμό. Έναν αποχωρισμό βάλσαμο. Η μάνα χάνει το παιδί. Το παιδί χάνει τη μάνα. Ό,τι ασχημότερο μπορεί κανείς να ακούσει.
«Πάμε Αμαλία, κοριτσάκι μου. Πάμε στον παππού!» έκανε να την πιάσει η γιαγιά, μητέρα του νεκρού πατέρα της, σε μια προσπάθεια να ηρεμήσει την ταραγμένη εγγονή της.
«Όχι! Θέλω τη μαμά! Μαμά...μαμά!»
Ούρλιαζε σπαρακτικά, σαν να μην ήταν παιδί, μα πονεμένη γυναίκα απ΄τη ζωή, κοιτώντας την να απομακρύνεται και πίσω της να αφήνει συντρίμμια. Μια αθώα καρδιά να ραγίζει και να ωρύεται.
Απόψε, μια κόρη αποχωρίζεται τη μάνα. Απόψε, μια μάνα αποχωρίζεται την κόρη. Και το μεγαλύτερο δυστύχημα, ήταν εκείνο που κανείς δε γνώριζε: πόσο καιρό θα διαρκούσε αυτός ο μοιραίος αποχωρισμός;

~~

Η κυρά Ευαγγελία πέρασε το κατώφλι του σπιτιού με βαριά ψυχή. Έμοιαζε να είχε καταπιεί πέτρες και στα πόδια της δεμένες να 'ταν αλυσίδες. 'Ολα της έμοιαζαν ασήκωτα΄ με τον γιο της βυθισμένο στο χώμα, την εγγονή της ορφανή, τη νύφη της στη φυλακή.
«Τι είναι Βαγγελιώ μου; Γιατί κλαίει το παιδί;» ακούστηκε η μειλίχια φωνή του ανδρός της, διερωτώμενος για την τελική απόφαση του δικαστηρίου.
Είχε αποφασίσει να μείνει πίσω στο σπίτι, και να μην παρευρεθεί, αφού δεν ήταν σίγουρος ότι η καρδιά του θα άντεχε να ακούει ξανά και ξανά για τη δολοφονία του μονάκριβου γιου του. Προτίμησε να μη δώσει παράταση στον πόνο.
Η εγγόνα του, έλυσε το χέρι από της γιαγιάς και στριμώχθηκε στις αγκάλες του. Αναζητούσε παρηγοριά. Μια αληθινή παρηγοριά που θα θύμιζε μπαμπά...
«Πήραν την μαμά, παππού! Μπορείς να την φέρεις πίσω; εσύ πάντα λες ότι μια ιστορία τελειώνει με καλό τέλος!»
Η μύτη της μπουκώθηκε.Τα μάτια της γέμισαν χνούδι από τη μάλλινη ζακέτα που χρησιμοποίησε σαν μαντήλι πάνω στα στήθη του παππού της. Ήταν αδιανόητο να της πει κάτι. Αν θα μιλούσε θα έλεγε ψέματα. Και αν έλεγε ψέματα, αργότερα η αλήθεια θα έλαμπε και θα κομμάτιαζε το ήδη αποκαρδιωμένο παιδί.
Κοίταξε τη σύζυγό του και έλαβε το καταφατικό κούνημα του κεφαλιού.
«Να έχεις πίστη, κόρη μου. Και όλα θα γίνουν! Ο παππούς δε θα αφήσει τίποτα να σου συμβεί!» τη συμβούλεψε, διοχετεύοντας την με δύναμη.
Όταν η Αμαλία κατάφερε να αποκοιμηθεί στα γέρικα χέρια του, το ηλικιωμένο ζεύγος αντάλλαξε και την πρώτη του κουβέντα.
«Την έκλεισαν μέσα εφόρου ζωής;» την ρωτησε ο Βαγγέλης ωμά, μη ξέροντας τι στα αλήθεια επιθυμούσε η ψυχή του.
«Ναι την σκύλα», απάντησε σταυρώνοντας τα χέρια στο στήθος, «εύχομαι να τιμωρείται κάθε μέρα. Να αργοπεθαίνει με τον ίδιο βάναυσο τρόπο που σκότωσε και τον γιο μας», ολοκλήρωσε και ένα σκοτεινό σύννεφο κάλυψε το βλέμμα της.
Γεμάτο μίσος, γεμάτο κακία.
Αποφασισμένη να διαλύσει την Ντορέττα, σε χιλιάδες κομμάτια, όπου το καθένα θα είχε κόκκινη απόχρωση. Εκείνη του αίματος.

~~~~~

Φίλοι μου!!! Είμαι πολύ ενθουσιασμένη με την νέα μου δουλειά.... κάθε Παρασκευή θα μπαίνει νέο Κεφάλαιο!
Περιμένω τα σχόλια σας... ♡♡♡♡

➡️instagram Maria_tsavala
➡️my blog---> mariatsavala.blogspot.com