Οι μαγικές σφαίρες του Άιζελ

Πρώτο μέρος

1

Η Σαλίμα έτρεχε όσο πιο γρήγορα μπορούσε μαζί με τον πατέρα της που της κρατούσε σφιχτά το χέρι. Μέσα στο σκοτάδι της νύχτας δυσκολευόταν να διακρίνει τα κλαδιά των δέντρων που 'χαν πέσει στο υγρό έδαφος και πολλές φορές σκουντουφλούσε πάνω τους. Η βροχή μαστίγωνε το πρόσωπο της όμως δεν έδινε σημασία. Το μόνο που την ενδιέφερε ήταν να βρουν ένα ασφαλές μέρος να κρυφτούν.

Η φυλή των μάγων, ονόματι Σκορπιός, είχε εξοντώσει σχεδόν όλα τα αγαπημένα της πρόσωπα και τώρα βρισκόταν στο κατόπι τους. Τους επιτέθηκαν ύπουλα, μέσα στη νύχτα, την ώρα που όλοι κοιμόντουσαν ήσυχα στις σκηνές τους, ανίδεοι για το τι θα συμβεί. Τα αδέρφια της που είχαν αναλάβει τη νυχτερινή βάρδια δεν πρόλαβαν να σημάνουν συναγερμό. Το χτύπημα που δέχτηκαν ήταν πισώπλατο. Ο αρχηγός της φυλής που τους επιτέθηκε, ο Ελμάρ, επιθυμούσε να ενώσει όλες τις φυλές των μάγων κάτω από το πέπλο της δικής του εξουσίας. Ο πατέρας της Σαλίμα, ο Ντράκο, ήταν ο μόνος που εναντιώθηκε. Δεν ήταν πρόθυμος να λάβει μέρος στις αποτρόπαιες πράξεις του Ελμάρ, ο οποίος αφάνιζε ολόκληρα χωριά χωρίς διακρίσεις και χωρίς ιδιαίτερη αιτία. Από την επίθεση κατάφεραν να σωθούν η δεκάχρονη Σαλίμα, ο πατέρας της και καμιά δεκαριά ακόμη οι οποίοι σκόρπισαν μέσα στο δάσος. Ήταν όμως θέμα χρόνου να τους βρουν και να τους σκοτώσουν.

Ο Ντράκο ξαφνικά σταμάτησε και αφουγκράστηκε. Ακούγονταν οπλές αλόγων που γίνονταν όλο και πιο δυνατές. Έσφιξε δυνατά το χέρι της Σαλίμα και η μικρή τον αγκάλιασε φοβισμένη από τη μέση.

« Μπαμπά θα πεθάνουμε όπως η μαμά;» τον ρώτησε με δάκρυα στα μάτια. Ο Ντράκο γονάτισε μπροστά της και της έπιασε το πρόσωπο με τα δύο του χέρια.

«Όχι μικρή μου. Δεν θα τους αφήσω να πειράξουν ούτε μια τρίχα από τα μαλλάκια σου».

«Το υπόσχεσαι;»

«Το υπόσχομαι».

Η Σαλίμα ακούγοντας τα λόγια του ηρέμησε και σκούπισε τα δάκρυα της. Ο πατέρας της κοίταξε τριγύρω αλλά δεν έβρισκε μια καλή κρυψώνα για τη μικρή. Κοίταξε ψηλά τα δέντρα και αποφάσισε πως αυτή ήταν η μόνη επιλογή που είχε.

«Έλα μικρή μου. Θέλω να ανέβεις όσο πιο ψηλά μπορείς σε αυτό το δέντρο και να μείνεις κρυμμένη ότι και αν δεις. Εντάξει;»

«Μα μου έχεις πει να μην ανεβαίνω πάνω στα δέντρα για να μην πέσω και χτυπήσω».

«Το ξέρω αγάπη μου αλλά αυτή είναι μια ιδιαίτερη περίσταση. Έλα σε παρακαλώ ανέβα. Και όπως είπαμε. Δεν θα μιλήσεις και δεν θα κατέβεις ότι κι αν γίνει» είπε ο Ντράκο και προτού την αφήσει να ανεβεί, την αγκάλιασε σφιχτά και της έδωσε ένα φιλί στο μάγουλο. «Πότε να μην ξεχάσεις ποια είσαι και από πού κατάγεσαι. Είσαι η τελευταία της γενιάς σου. Διασφάλισε το χάρισμα σου, αλλά μην το φανερώσεις σε κανέναν. Μην εμπιστευτείς κανέναν». Η Σαλίμα έγνεψε καταφατικά κι άρχισε να σκαρφαλώνει.