Faces of Sunset (Sagarra Series #1)

Simula

Isa sa milyong butil ng buhangin sa kapaligirin, maliit,walang halaga, napagkakamalang wala lang. Ang alikabok sa bota ng mga taong naghahangad ng walang kamatayang karangyaan at matiwasay na pamumuhay.
That last single droplet of water you'll see after a deadly search of an oasis. Ang mga bituin sa kalawakan, nagniningning nang walang katapusan para sa mga taong nangagarap. Ang amoy ng takipsilim at palubog na araw nangangako ng kinabukasan.
Ang liwanag na makikita sa pagitan ng mga dahong walang tigil sa pagsayaw, tuwing hapong mataas ang layag ng haring araw. Lahat ng iyan ay mistulang misteryo ng buhay.
We are all just part of something massive. We are all part of something we can't explain. You may think you have the wanderer's soul, to search for something you want answers. To believe you have the power to know... just to know. Pero lahat ay may limitasyon. Sa buhay ,sa kapaligaran, sa pamilya , sa pag-ibig.
You exist just to slightly know the truth, dahil ang lahat ay may limitasyon.
You are just there to take a peek. To just know there are depths beneath the oceans and seas. 

Patakbo akong sumunod sa taong tinuturing kong misteryo, ang misteryo ng buhay ko. Hindi alintana ang ang mga matutulis na bato na tumutusok sa aking balat at mga patak ng pawis sa aking noo. Bahagya kong nahawi ang mga dahong nananahimik sa gitna ng kagubatan. 

"Leandro" pagsusumamo ko.

M-mag-usap naman tayo saglit". Despite of having a teary eyes, I can still clearly see his broad shoulders, isa sa milyong bagay na hinahangaan ko sa kanya. I stopped meters away knowing he wanted some space. 

Pinahid ko ang mga luhang tuluyan ng kumawala.

"Leandro pakinggan mo naman ako, please" gumagaralgal ang boses kong sambit.

He stopped what he's doing. He stopped arranging the saddle of his horse to finally meet my eyes. Bahagyang nakatali ang walang malay na itim na kabayo sa isang matayog na puno ng mangga.

Isang madilim na titig ang sumalubong sa akin. He let his devilish grin be the witness of his next words. 

"What's with the tears? Nanunuya niyang sabi.

" You really think you know everything about me huh.?" ang tanong na mistulang punyal sa aking dibdib. "You know nothing but my name, and a little bit of something every normal person should know". Patuloy niya sabay ngisi. 

Ang noo'y madilim na titig at ang mapanganib na ngiting bumubuo sa araw ko ay siya ring wawasak sa puso ko ngayon.

Lumapit siya hanggang sa iilang pulgada na lamang ang layo namin sa isa't isa. 

He looked at me from head to toe nang may panunuya. I can imagine  hearing his voiceless growl just by judging the subtle movements of his adams apple.

"There's nothing special about you Elisse." You're just a past time,and you are no more than that." Patuloy niya.

Kung makakapatay lang siguro ang titig kanina pa ako nakahandusay sa lupa. 

"Now stop trying to squeeze yourself in my world. Wala kang lugar sa puso ko." mapanganib niyang pagtapos, tinitigan niya ako nang halos lusot sa kaluluwa sabay talikod.
His moves are almost calculated. 

Is this the end? 

Wala akong pinagkaiba Kay Icarus. Nasilaw ako sa isang bagay na kailanman di ko mahahawakan at mas lalong di maaabot. 

Naiwan akong luhaan,talunan, nanghihina. Habang tuluyan ng nakahandusay sa lupa.

Walang kahirap hirap siyang sumampa sa kabayo at walang pag aatubili niyang pinatakbo ito.

Sa isang mainit na hapon kung saan kalmado ang batis at  masaya ang mga ibon sa puno. Naiwala ko ang taong kailanman di ko inakalang mamahalin ko. 

True. I know nothing about him. He is indeed a mystery in this world. How far shall I go for me to meet him halfway?.

Ikinuyom ko ang mga kamay sa lupa. It's the end perhaps. Walang ng bawian at wala ng babalikan. He is my galaxy but then I should have  known from the very beginning that I'm nothing but a dust,

lowly...

insignificant.