La venganza (Η εκδίκηση)

Chapter 1

(** Στις συνομιλίες εκείνος εμφανίζεται με την μορφή βέλους και εκείνη με την μορφή σταυρού όπως συμβολίζονται τα 2 φύλλα)

Η συνάντηση τους είχε πάει ανέλπιστα καλά. Είχαν βρει τον χρόνο, ίσως και για πρώτη φορά να συζητήσουν σαν άνθρωποι ήρεμα και χωρίς μπηχτές. Σε αυτή τους την συνάντηση, μάλλον ξανασυστήθηκαν. Υπήρχαν πολλά που και οι δυο τους διαπίστωσαν πως είχαν αλλάξει. Εκείνος ένιωσε ότι είχε έναν άλλον άνθρωπο μπροστά του. Εκτός από την εξωτερική της εμφάνιση, που ήταν φανερό ότι το στυλ γραφείου κυριαρχούσε πια στις ενδυματολογικές της επιλογές, ήταν και η συμπεριφορά της τόσο διαφορετική... Δεν ήταν πια το κοριτσάκι που δεν σκεπτόταν πριν μιλήσει, που το παθός κυριαρχούσε της λογικής της. Δεν ήταν πια εκείνη η έφηβη με το gothic στυλ, τα μαύρα ρούχα και το έντονο, βαθύ βλέμμα. Αυτή η αλλαγή τον πάγωσε αρκετά απέναντι της. Σκεπτόταν τι θα πει και πως θα το πει, και σε αντίθεση με τα μηνύματα που αντάλλασαν πριν την συνάντηση τους, ήταν πολύ συγκρατημένος στους τρόπους του. Είχε καταλάβει, και δεχτεί πια, ότι μιλούσε με μια παντρεμένη, ώριμη, επιτυχημένη γυναίκα, και σαν, κάπως να την φοβόταν... ξανά... Εκείνη από την άλλη δεν διαπίστωσε καμία διαφορά επάνω του. Μόνο την φωνή του, που με τα χρόνια και τις καταχρήσεις είχε βαρύνει, πράγμα που την γοήτευε αρκετά. Άλλωστε εκείνη ήταν, είναι και θα είναι, άνθρωπος που διεγείρεται πολύ με τις αισθήσεις.. Όλες της τις αισθήσεις... Μπορεί κάποια τόσο απλά πράγματα, όπως η χροιά της φωνής (ακοή), οι φλέβες που διαγράφονται στα χέρια (όραση), το άρωμα (όσφρηση), η γεύση των χειλιών (γεύση) , να ήταν αρκετά σε έναν άνδρα για να την κάνουν να διεγερθεί σε τέτοιο βαθμό, που να μην μπορεί να συγκρατήσει τον εαυτό της. Αυτό είναι κάτι που ακόμα δεν είχε αλλάξει επάνω της...

Η ώρα είχε περάσει αρκετά γρήγορα, και πριν προλάβουννα το καταλάβουν, είχαν κλείσει 3 ώρες στην καφετέρια μιλώντας. Με τα πολλά σηκώθηκανκαι περπάτησαν μαζί μέχρι την στάση του μετρό, που ήταν περίπου 5 λεπτά με τα πόδιααπό την καφετέρια, για να πάρει εκείνη το τραίνο της επιστροφής. Ένα στενό πριντο μετρό, εκείνος κοντοστάθηκε

↗  Σεαυτό το στενό μέσα είναι το σπίτι μου. Θέλεις να περάσουμε να το δεις και από κοντά?

Το ύφος του ήταν τόσο γλυκό, τόσο αθώο, δεν έκρυβε τίποτα το πονηρό για να την κάνει να φοβηθεί και να αρνηθεί αυτή την πρόταση. Άλλωστε ήξερε και εκείνος καλά ότι η αρχιτεκτονική των σπιτιών και η διακόσμηση είναι πράγματα που λατρεύει. Της άνοιξε ευγενικά την πόρτα και την καλωσόρισε στο σπίτι του. Ένα μικρό, ζεστό και όμορφο σπιτάκι, και συνάμα τόσο λιτά διακοσμημένο... αντικατόπτριζε την εικόνα ενός εργένη... Εκείνη το λάτρεψε.. Τα έπιπλα, η κουζίνα, τα πατώματα όλα ήταν καινούργια και περιποιημένα. Και το πιο ωραίο από όλα? Είχε τζάκι... ο κρυφός της πόθος, μιας και σε κανένα σπίτι από όσα είχε αλλάξει δεν είχε την τύχη να έχει, και πολλές φόρες είχε φανταστεί τον εαυτό της να κάνει σεξ μπροστά σε αυτό. Στα δεξιά της εισόδου ήταν το μικρό σαλονάκι με το τζάκι και ακριβώς απέναντι ήταν η κουζίνα. Την ξενάγησε, της έδειξε και το υπόλοιπο σπίτι. Προχωρώντας, μετά το σαλόνι στον διάδρομο υπήρχαν 2 πόρτες. Η πρώτη στα αριστερά ήταν το υπνοδωμάτιο. Απλό λιτό και απέριττο όπως και το υπόλοιπο σπίτι, και στα δεξιά ήταν το μπάνιο που έκρυβε μια ακόμα έκπληξη... Ένα τζακούζι...