ကံတရားက ဆန်းကြယ်လွန်းလှသည်။ ဒေါ်ခင်မျိုးမြတ်ထွက်သွားပြီးနောက်ပိုင်း အရာအားလုံး ပြောင်းလဲသွားသည်။
ဦးအံ့မော်သည် သားဖြစ်သူနှင့် မိမိအား ထားခဲ့ကာ အောင်မြင်မှုလမ်းကြောင်းကိုသာ ရွေးချယ်သွားသော မိန်းမဖြစ်သူကို စိတ်အနာကြီးနာမိသည်။ သူ့ကို ခွင့်မလွှတ်နိုင်ရလျှင်တောင် တစ်ဦးတည်းရှိသော သည်သားလေးမျက်နှာကိုတော့ ထောက်သင့်သည်။
ဒေါ်ခင်မျိုးမြတ် ခေါင်းမာတာကို သိပေမဲ့ ဒီလောက်ထိတော့ မလုပ်ရက်လောက်ဟု သူထင်ခဲ့မိသည်။ ပြတ်သားလွန်းလှသော မိန်းမဖြစ်သူအား မိမိဘက်မှလည်း ဖုန်းနံပါတ်အားလုံး ပြောင်းလဲပစ်ကာ သားဖြစ်သူနှင့်ပါ အဆက်အသွယ်ဖြတ်စေခဲ့သည်။
ထိုကိစ္စတွေဖြစ်ပြီးကတည်းက သားကလည်း သူ့အပေါ် အရင်လို တရင်းတနှီးမရှိတော့ချေ။ သူ့အဒေါ်မှလွဲ၍ တခြားဘယ်သူ့မှ အနားအကပ်မခံ။ သူ့ဘက်က အတင်းရောပါမှ တစ်ခွန်းတလေ ပြန်ဖြေဖော်ရသည်။
ယခုတော့ သူ့ဘဝကြီးက မိန်းမလည်းဆုံး သားကလည်းစိမ်းနှင့် တစ်ဖြည်းဖြည်းလုံးပါးပါးကာ ညရောက်တိုင်း အရက်နှင့်သာ ဖြေသိမ့်နေရသည်။
ဒေါက် ဒေါက်...။
"ဘယ်သူလဲ...အငယ်လား"
အခန်းထဲ၌ ဝီစကီတစ်ခွက်လောက် ဇိမ်ပြေနပြေ သောက်နေစဉ် အပြင်မှ တံခါးခေါက်သံကြား၍ သောက်လက်စခွက်ကို ချခဲ့ကာ ထွက်လာခဲ့လိုက်သည်။
"ကိုလေး...သ ားသားက ထမင်းမစားဘူးဆိုပြီး ဂျီကျနေလို့"
"သေချာချော့မော့ကျွေးလေ၊ ထမင်းမစားရင်လည်း သူကြိုက်တဲ့ မုန့်လေးဖြစ်ဖြစ်ကျွေးလိုက်ပါ့လား"
"ဘာကျွေးကျွေးမစားလို့၊ မာမီ့ကို ခေါ်ပေးပဲ ပြောနေတယ်၊ နေ့ခင်းကလည်း ဘာမှမယ်မယ်ရရ စားမထားဘူး၊ ကြာရင် ကလေးကျန်းမာရေး ထိခိုက်တော့မယ်"
"အေး… ငါအောက်ဆင်းခဲ့မယ်၊ နင်သွားနှင့်လိုက်"
အငယ် ထွက်သွားသည်နှင့် အခန်းထဲပြန်ဝင်ကာ သွားတိုက်မျက်နှာသစ်လိုက်သည်။ သားရှေ့မှာတော့ သူ့ပုံစံဟာ ဘယ်တော့မှ စုတ်ပြတ်မနေစေရ။ ပါးစပ်မှ အရက်စော်နံမနံ စမ်းကြည့်ပြီး သေချာအောင် သွားထပ်တိုက်ပြီးမှ အောက်သို့ဆင်းခဲ့သည်။
