Dwa oblicza

Czasami czuję, że mam dwie twarze. Czasem mniej a czasem bardziej to dostrzegam. Powiedziałabym, że wiem o tym na podstawie zdarzeń przeszłości. Prawda jest taka, że to nie przeszłość kształtuję moje oblicza. To co dzieje się TU I TERAZ ma na mnie największy wpływ. Dziś podczas tak zwykłej i codziennej czynności jak zmywanie makijażu, nie mogłam spojrzeć w lustro. Gdy już zgromadziłam w sobie siły spojrzałam w oczy osobie którą widziałam po drugiej stronie lustra. Widziałam wszystkie
niedoskonałości. W jej oczach malował się głęboki smutek. Odbicie w lustrze zdawało się być łudząco podobne do mnie, lecz coś nas różniło. Miałam wrażenie jakby krzyczało przez ciszę: „Pierdol się. Nigdy nie będziesz wystarczająca". Niby tylko słowa a jednak potrafią trafić prosto w serce. Mimowolnie poczułam jak łzy spływają mi po policzku. Głos po drugiej stronie lustra powtarzał coraz głośniej:" Dziwka, jedyne co potrafi to drzeć się na swój własny widok". Te słowa dały mi do myślenia:" Czy osoba w lustrze to naprawdę ja?" Nie wiedziałam co zrobić. Czułam się źle ze samą sobą a przez głuchą ciszę słyszałam jak w mojej głowie pojawiały się coraz gorsze obelgi na mój temat. Nawet nie zmrużyłam oka. Jedna z moich dwóch twarzy przetrzymywała
mnie w więzieniu słów, z którego nie potrafiłam się wydostać.