𝕤𝕒𝕡𝕝𝕒𝕟𝕥ı𝕝ı 𝕜𝕒𝕥𝕚𝕝(TAMAMLANDI)

1.BÖLÜM

2. KİTABI OKUMADAN YARGILAMANIZI İSTEMİYORUM, LÜTFEN ONA GÖRE YORUMLAR YAPIN, SİZLERİ ÇOK SEVİYORUM:)❤️     

Çığlıklar...Odanın dört bir tarafında yankılanan çığlıklar.Neler oluyor anlamıyorum.Ayaklarımda prangalar yürümeye kaçmaya çalışıyorum, sesimi benden kim aldı neden konuşamıyorum.

O çığlıklar kimden geliyor o zaman?

Korkuyor muyum?

Fazlasıyla.

Ne yapmalıyım?

Kesinlikle bilmiyorum.

Düşünme yetim de o korkuyla kaybolmuştu. Ben cesur değildim ki, kurtulamazdım buradan.

Ters giden bir şeyler var... En son uyuyordum.

Tabi ya korkmamam gerek şuan rüyadayım. Kendine gelmelisin Henna hadi, bir kabusun içindesin, korkma....

Başardım...Uyanabildim.

Nefes nefese uyanacağımı tahmin ediyordum zaten. Soluklarımı düzene sokup kendimi telkin ettim. Biraz da olsa işe yaramıştı. Uykunun beni çağırmasını bekledim.

***

Sabah alarmın sesiyle kendimi uyanmaya zorladım. Çok yorgundum ama işe gitmek zorundaydım. Normal on yedi yaşındaki kızlar gibi liseye gidip çılgınlık yapmıyordum. Bu hayatta benim hiçbir şeyim yoktu. Ailem bile. Sadece bir tane odası olan küçük evimde yaşayan aciz, korkak ve güçsüz bir kızdım. Kendimi ve düşüncelerimi durdurdum. Böyle giderse yıllarca bu yataktan çıkmaz ve hayatın bana oynadığı oyunları ve acımasızlıklarını sorgulardım.

Saat 06.18

Şimdiden bile yirmi dakikam gitmiş. Hızlıca hazırlandım, bir şeyler atıştırıp çıktım.

Yolda giderken birbirinden farklı insanları inceleyerek ilerliyordum. Hepsi farklıydı. Kimisi iyi, kimisi kötü, kimisi de iyi görünümlü kötü yada tam tersi.

İnsanlar çok tehlikeliydi aslında. Korkardım insanlardan..
İnsanlar acımasızdı çünkü. Her şeyi yapma potansiyelleri vardı.

Aniden kendimi geri geri giderken buldum. Galiba birisine çarpmıştım. Dalgınlığım bir gün başıma iş açacaktı bu gidişle. Kafamı kaldırıp çarptığım kişiye baktım iyi giyinimli ve oldukça ürkünç bakışları olan kişinin gözlerinin üzerimde olduğunu farkettim. Transtan çıktıktan hemen sonra özür dilemek için ağzımı açmıştım fakat kocaman elleriyle beni kendine çektiği gibi ne zaman çıkardığını görmediğim iğneyi boğazıma sapladı. Şokla gözlerimi açabildiğim kadar açtım.Sonrasında o ürkünç adamın beni kucağına aldığından başka bir şey hatırlamıyordum.

                                                                                                  ***

Gözlerimi aralamaya çalışmamla kafama ve sırtıma sert bir ağrının girmesi eş zamanlı olmuştu. Kafamı ovalayarak yattığım yerden kalkmaya çalıştım. Karşımda o ürkünç adamı görünce korkmuştum. Normal insandı fakat o bakışları şimdiye kadar kimsede görmemiştim. Psikopat gibi yada... tanımlayamıyordum ondaki bakışları ama ürkünçlük ve sinsilik bariz görünüyordu gözlerinde.

"Uyandın demek. Nasılsın güzelim?"

Hızla kendimi toparlayıp görüş alanımı bulanıklaştıran göz yaşlarımı geri göndermeye çalıştım ama faydası olmuyordu. Ne ara gözlerim dolup ağlamaya başlayacağımı bile fark etmemiştim. Kalbim göğüs kafesimi delip çıkıp gidecekti.Korkudan ölecektim az kalmıştı. Telaşla ve korkuyla cümleler sıralamaya başladım.