Zaman bir döngüdür.
Bazen bir dairenin etrafında dönen iki çubukta , bazen geçmişin ve geleceğin aynı eksende döndüğü iki çarkta. Yelkovanı yaralayan akrep , geçmişe vurduğunda gelecek kanlar içinde kalmıştı.
Babasını hapse tıkmak isteyen bir savcı...
Ups! Gambar ini tidak mengikuti Pedoman Konten kami. Untuk melanjutkan publikasi, hapuslah gambar ini atau unggah gambar lain.
ÖNEMLİ NOT : Olaylar ve kişiler hayal ürünüdür.
!! DÜZENLENMİŞTİR !!
* 10. Bölüm : Öfkenin Dumanında *
"Yağmur da sığındı sevdiklerini acımasızca alan karanlığın varlığına..."
Bazen dönüşü olmayan yollar çıkar karşımıza önemli olan o yollardan hasarsız çıkmak değil doğru yolu bulmaktır her koşulda.
Okula geldiğimden beri , hatta daha doğrusu o binadan ayrıldığımdan beri , düşünüyordum. Bana güvenmediği için kırılan tarafımı bir kenara bırakıp onun açısından bakmaya çalışıyordum. Savcının kızıydım , öylesine bir savcı değil ona ve babasına düşman olan bir savcının kızıydım. Bu yüzden bana güvenmiyor oluşunu anlayabiliyordum ama ona ısrarla gercekleri söylerken beni ölümle tehdit etmesi ve ileriye gitmesi her seferinde beni aynı sonuca bağlayan iki şeydi.
Kuşlar canının sıkkın olduğunu söyledi. Bahçedeyim gelsene.
Mesajı okuduğum anda şoka uğrarken Hazana döndüm. Bakışlarımdan hemen telefonuma yöneldiğinde sırıtıyordu. Kuşların Hazan olduğunu anlamak için dahi olmaya gerek yoktu. Ona ters ters bakarken bana masumane bakışlar atıyordu.
"Dersleri dinlemiyorsun zaten. İkimiz birlikte çıkamayız. Ben notları sana veririm. Kafanı dağıtır diye çağırdım. Şimdi geleceğini bilmiyordum bende vallaha." Yaptığı açıklamayla yüzüm yumuşarken sarıldım. Yüzünde affallayan ifadesi düzelmişti.
Geri çekildim. "Hadi koş." İmayla beni gaza getirmeye çalışmasına yüzümü buruşturdum. Beni Pamir'den uzaklaştırmaya çalışıyordu. Her şeyin farkındaydım. Daha fazla Emiri bekletmemek için hoca yan sırayla aradaki boşlukta volta atarken bana yaklaştığında parmağımı kaldırdım.
"Hocam lavaboya kadar gidebilir miyim?" Biraz düşünüp onaylar şekilde kafa salladı. Sınıftan çıktım. Hızlı hızlı gidip bahçeye indim ama Emiri görememiştim. Telefonumla mesaj atmayı düşündüm ama vazgeçip arka bahçeye döndüm önce. Demirlerle kaplı basketbol sahasında okuldaki çocuklarla basketbol oynadığını gördüğümde kendini tutamayıp gittiğini anlamıştım.
Sahaya girdim. İçerideki merdiven şeklinde olan oturaklardan birine oturdum ve onları izledim bir süre. Biraz eğlensin istedim sırf benim için gelmiş olmasın bari. Ne kadar süre geçti bakmadım bile ama dalgınlığım yüzünden ben onu unutmustum o ise beni hiç görmemişti.
Neredeyse yüzüme gelecek topu son anda tuttum. Gözlerim bu topu bana atan ela gözlerle karşılaştığında bunu neden yaptığını ona sorma gereği duymadım. Yalancı bir sinir takındım yüzüme "Pota burada değil yalnız." Derken kendimi tutamayıp gülmüştüm.
