Hospital of Lies

Prologue

Someone’s POV

I was running very fast in the forest with a tears on my eyes.Someone was running and chasing me. I couldn’t think of anything,but to run and run.I have to get far away from here,no the farthest.I have to get away from here the farthest.

Wala akong inaaksayang segundo habang tumatakbo.Takbo lang ako ng takbo habang naiyak.Hindi ko din iniisip o binabalak man lamang na tumigil at magpahinga.Patuloy ako sa pagtakbo at pagiyak habang lumilingon sa aking likuran.Hindi ko napansin ang ugat ng malaking puno na nakasipot sa lupa,kaya ako nadapa.Basang basa na ang mukha ko sa pinahalong luha at pawis.Kahit masakit ang paa ko ay pinilit kong tumayo at magtago sa likuran ng malaking puno ng mangga.

Paano ba ako makakaalis dito?Ano ng gagawin ko?Abala ang isip ko sa pagiisip ng paraan upang makaalis dito.Minabuti kong huwag na munang lumabas at sa halip ay magtago na lamang muna dito dahil pagod na din ako.Kinuha ko ang cellphone ko at itinaas habang naghahanap ng signal.

Nakita kong nagkaroon ng kaunting bar ng signal ang cellphone ko kaya nakahinga ako ng maluwag.I dial my boyfriend’s number and let out a sigh.Hinihintay kong sagutin niya ang tawag,habang patingin tingin ako sa paligid.Napamura ako ng mahina nang sinabi ng operator na busy daw ang linyang tinatawagan ko.Fuck!Ilang beses ko itong inulit ulit na tawagan,nagbabakasakaling may sumagot ngunit wala.

Tuluyan na akong nawalan ng pagasa.Napaiyak na lamang ako.Hindi ko inaasahaang magiging ganito ang lahat.Masaya kaming umalis ng hospital ng mga kasamahan ko.Masaya kaming umakyat dito sa bundok para sa medical mission,pero mauuwi lang pala ito sa trahedya.Trahedyang ako lamang ang makakadanas.Napag desisyunan kong magiwan ng voice message para sa boyfriend ko.

“Cole help me,he wants to kill me.Cole help m-….

Shit!

Hindi ko na naituloy ang sasabihin ko nang nag shut down na ang cellphone ko,low battery na pala ito.Hindi ko alam kung nai send ko ba ang voice message o hindi.Nabitawan ko ang cellphone ko nang nakarinig ako ng putok ng baril.Alam ko na nandiyan na siya.Papalapit na siya ng papalapit.Tinakpan ko ang bibig ko at iniwasang gumawa ng ingay.Mas isiniksik ko ang sarili ko sa puno.Nanginginig na din ang mga kamay at tuhod ko sa takot.

Isa.

Papalapit na siya ng palapit.

Dalawa.

Nasa gilid na siya ng punong tinataguan ko.

Tatlo.

Lumampas siya at tumigil sa kinatatayuan niya.

Oh no,does he know that I am hiding here?Is he playing around?

Pinilit kong huwag na matili nang marinig ko ang nakakakilabot na boses niya.

“Doktora,alam kong nagtatago ka.Get out,and I may not kill you,”pangungumbinsi niya sa akin.

Napailing ako sa sinabi niya.Hindi,hindi na ako maniniwala sa mga kasinungalingan mo.Nang dahil sa’yo,madaming taong namatay.Hindi ko lubusang akalain na ang doctor na minsan ay tiningala at inidolo ko ay isa pa lang demonyo.Hindi…hindi ako maka paniwala….

“Doktora,nakikiusap ako.Magkaibigan naman tayo diba?”sabi niya.”We can talk about things properly and settle it.I don’t want to hurt you. We were both doctors in one hospital,and I don’t want to kill a honorable doctor.Our hospital might loss one of the top doctors,and it’s not acceptable,”pangungumbinsi niya.

Maniniwala ba ako sa kanya?Lalabas na ba ako?Ayaw niya akong patayin?Is that true?No,he already killed a thousand people.Hindi na ako magtataka kung pati ako ay patayin niya dito.He can kill me here silently,without anyone knowing.What should I do?

Tila naisip naman niya na wala ako dito kaya nagpatuloy na siya sa kaniyang paglalakad.Nang masiguro ko na medyo malayo na siya ay lumabas na ako sa aking pinagtataguan.Pagkakataon ko na ‘to,kailangan kong makatakas dito at makahingi ng tulong.Alam kong kahit humingi ako ng tulong sa mga kasamahan namin ay hindi nila ako tutulungan,kaya kailangan kong makababa dito sa bundok na’to.

Tuluyan na akong nakalabas sa pinagtataguan ko at naglakad ng tahimik.Patuloy ako sa paglalakad nang….

“Ahh,”napadaing ako nang naramdaman kong may humigit sa buhok ko.Halos mabunot ang mga buhok ko sa anit sa sakit,at alam ko na kung sino ito.Oh god….

“Got you!Saan ka pupunta?”tanong ng lalaking hawak-hawak ang buhok ko.

“Just please doc,let me go!”pagmamakaawa ko sa kaniya.

“Do you think I am a fool?Why would I?Not unless,you promise me something.Promise me,promise me that you’ll not gonna tell anyone about my dirty secret,”pangungumbinsi niya.

HINDI!NEVER!

Habang abala siya sa paghigit ng buhok ko,pinilit kong maghanap ng kahit anong bagay sa doctor’s gown ko.May nakapa akong isang bagay na sa tingin ko ay gunting.Kinuha ko ito at buong lakas na itinusok sa braso niya.Nabitawan niya ang buhok ko at nakita ko kung paano siya napadaing sa sakit dahil sa braso niyang ngayon ay nagdurugo na.

“How could you do this Doc?Why?You studied hard to become a doctor,to heal people.But,what did you do?Nagpakalat ka ng nakakamatay na virus!At dahil doon,maraming namatay!”panunumbat ko sa kaniya.
Hindi pa din siya nakaka recover sa sakit ng braso niya.Dahan dahan siyang tumayo at nagsalita.

“Why?We doctors studied hard to earn money,right?What’s wrong in creating and spreading a virus when I already have the cure?Can’t you see the people looking up on me?Praising me for having the cure?I earned a lot of money and became richest.Then,what’s wrong with it?I’m living my life in luxury,and you could be that too.Just do me this favor and I’ll pay the price,”proud na pagkakasabi niya.

Hindi ako makapaniwala sa mga sinabi niya.Paano niya nagawang masabi ang lahat ng ‘yan gayong madaming namatay?Umiling ako sa mga tinuran niya.Isa akong marangal na doctor,at hindi ko dudungisan ang aking pangalan.

“Why Would I?A thousand of people died because of that fucking virus Doc!Because of that bullshit greed of yours!Doc?I don’t even know what to call you!”hindi ko mapigilang maiyak sa mga nalaman ko.

“Buong buhay ko tiningala kita at inidolo.Sabi ko sa sarili ko gusto kong maging tulad mo.Maraming namatay at isa na doon ang mga magulang ko,kaya dapat mong pagbayaran ‘to,”pinunasan ko ang luha ko at nagsalita.

“Isa akong marangal na Doctor,at hin….hindi ako papayag na hindi mo mapagbayaran ang lahat ng ‘to,”buong lakas na sabi ko sa kanya.

Pagkasabi ko noon ay sinamantala ko na ang pagkakataon para makatakbo.Alam kong mahihirapan siyang mahabol ako dahil masakit ant nagdurugo ang braso niya.Tumakbo ako nang tumakbo,ngunit bigla akong napatigil.

Sinakal niya ako mula sa likod gamit ang isang lubid.Nagkamali ako,naabutan niya pa din ako.Pilit kong inaalis ang lubid sa leeg ko na ginagamit niya upang sakalin ako ngunit hindi ko ito maalis.Hindi ako makahinga dahil pahigpit ng pahigpit ang lubid.

“Listen,you’re gonna die here silently and mysteriously.No one’s gonna know that I killed you nor someone killed you.They’re gonna remember your death as a suicide.They’ll going to forget you.How painful.”

I can’t ….can’t breathe.Its like I’m drowning in the water.I tried to survive,but I cant.This is it,I’m gonna die.Cole my love,cole….I love you.Always remember that I love you cole.Isinusumpa ko…isinusumpa kong may isang taong magbubunyag ng katotohanan at ng pagkamatay ko.

“Isa kang marangal na doctor?Kung ganoon mamatay ka ng marangal,Doctor Amber Eugenio.”

That’s the last thing I heard,then I die.