"ဪ... ဘာလိုလိုနဲ့ ငါတို့တောင် M5 ပြီးလို့ မကြာခင်မှာ အလုပ်သင်ဆရာဝန်တွေ ဖြစ်ကြတော့မယ်"
ဆေးရုံတွင် လက်တွေ့အတန်းပြီး၍ လူနာတွေ နားနေရာ ပန်းခြံတွင် လင်းသန့်တို့ သူငယ်ချင်းတစ်စု ထိုင်နေကြတုန်း ပိတောက်ဖူးက အဝေးတစ်နေရာကို ကြည့်ပြီး ခပ်ဆွေးဆွေး ပြောသည်။
"မကောင်းဘူးလား ဖူးဖူးရယ်၊ ငါတော့ ကျောင်းမြန်မြန်ပြီးလို့ အလုပ်ခွင်ဝင်ချင်နေပြီ"
ပန်းခြံထဲက ခုံပုလေးပေါ်တွင် အကျအနထိုင်ကာ ပို့စ်မျိုးစုံပေး၍ ဓာတ်ပုံရိုက်နေသော မေရူပါက ဖုန်းကို ခဏချကာ ပြောသည်။
"အမှန်အတိုင်းပြောရရင် နင်တို့တွေနဲ့ မခွဲချင်သေးဘူးဟာ၊ အရင်က သတိမထားမိပေမဲ့ ငါအူအတက်ပေါက်တုန်းက ညတွင်းချင်း ရန်ကုန်ကနေ မန္တလေးကို ချက်ချင်းရောက်ချလာတဲ့ နင်တို့ကြောင့် ငါ့သူငယ်ချင်းတွေက ငါ့အတွက် ဘုရားပေးတဲ့ ဆုပါ့လားလို့ တွေးမိတယ်"
"ဒါဆိုရင်တော့ အဲ့ဆုထဲမှာ ဟိုကောင်လင်းသန့် မပါတာ သေချာတယ်"
"ငါလိုက်လို့ ဘယ်လိုမှ အဆင်မပြေလို့လေကွာ၊ မင်းတို့ သွားတော့ ဒုက္ခတသီကြီးနဲ့ ကျန်ခဲ့တဲ့ ငါ့ကိုလည်း သနားကြပါဦး"
လင်းသန့်စကားကြောင့် နေမျိုးက ရယ်သည်။
"အေးပါဟယ်၊ ငါသိပါတယ် လင်းသန့်ရဲ့၊ နင့်ကို ငါအပြစ်မပြောပါဘူး"
"ငါတို့ မိုးကုန်ရင် ခရီးတစ်ခုလောက် ထွက်ကြမလား၊ နောက်ဆိုရင် တစ်ခါလောက် ဆိုင်အတူထိုင်ဖို့တောင် အတော်ခက်တော့မှာ"
"အေးဟဲ့... ငါလည်း အဲ့တာပြောချင်နေတာ၊ ကျောင်းပိတ်တုန်းကလည်း အကြောင်းအမျိုးမျိုးကြောင့် မထွက်ဖြစ်လိုက်ရဘူးလေ"
ဟန်သာ့စကားကို ပိတောက်ဖူးက ထောက်ခံသည်။
"မင်းတို့ ခရီးထွက်ချင်ရင် မနက်ဖြန်ထွက်ရမယ်၊ လိုက်မလား"
လင်းသန့် ဝင်ပြောလိုက်သောအခါ သူ့သူငယ်ချင်းတွေ၏ မျက်လုံးများ တောက်ပသွားသည်။
"ဘယ်ကိုလဲ လင်းသန့်၊ ငါတို့ကိုလည်း ကြိုပြောမထားဘဲ မင်းတစ်ယောက်တည်း ဘယ်သွားမလို့လဲ"
