Zaman bir döngüdür.
Bazen bir dairenin etrafında dönen iki çubukta , bazen geçmişin ve geleceğin aynı eksende döndüğü iki çarkta. Yelkovanı yaralayan akrep , geçmişe vurduğunda gelecek kanlar içinde kalmıştı.
Babasını hapse tıkmak isteyen bir savcı...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
ÖNEMLİ NOT : Olaylar ve kişiler hayal ürünüdür.
!! DÜZENLENMİŞTİR !!
*16. Bölüm : Zerrelerin Katili *
"Derinler acılar için , acılar kuytulanmak için var. Bilinmezlik karanlığın kefeni olmak , köşeler kuytuların sesi , sessizlik yaralar için... Sen ne için varsın Ateş böceği? Acılarımı güzelleştirmek için mi?"
Korku en büyük şeytandır. Korkunun yapacağı yaptıracağından fazladır. Insanı sarar bedenini hapseder kendine her seye farklı bir anlam verir sonra kendini belli ettirir. Ne oluyor? Demekle başlar önce , Ne yaptım ben? Diyerek devam eder ve sonunda 'iyiki yaptım' dedirtir. Korku karanlıktan daha kötüdür aslında. Karanlık üzer sıkar canını yakar , korku yapmam dediklerini yaptırır sana olmam dediğin insan olursun onunla ve sonunda sen üzersin sen sıkarsın sen can yakarsın bile bile pişmanlık duymadan. Ruhun korkuya sığındığı an gerçekleşir bunlar , karanlık çöker lambalar söner tek tek ve sonunda beden kalır sadece aynaya baktığında içini göremeyen bir beden. Karanlık , korku dolu ve acınası bir beden kalır yalnızca...
Karanlık değilmiş aslında korkuymuş beslenen bedeni ölüme teslim eden ve kalbi çürüten.
"Şom ağızlılıkta son noktasın."
Şu anda buna kahkaha atabilirdim ama durum fazlasıyla vahimdi yavaşça arkamı döndüm annemin olmaması umuduyla gözlerimi açtığımda gördüğüm kişiyle ilk defa bir duam kabul olduğu için üzülmüştüm. Karşımda gördüğüm Umut ile ölmek istedim ama su anda bayılsam bile kurtulamazdım. Beni kaldırır cevabını alır tekrar bayıltırdı(!).
"U-umut!" Gözlerim fal taşı gibi açılırken yapacak hiçbir seyimin olmaması her seyin mahvolacağının işareti gibiydi. Su anda karşımdaki Umut küçükken bana bir sey olmasın ben üzülmeyeyim diye yanlış yapsam bile öyle olmadığını söyleyip beni teselli eden Umut değildi , gözlerindeki sinirin haddi hesabı olmayan ve Pamir'in kim olduğunun cevabını öğrenmeden beni mezara bile sokmayacak kadar ciddi bir Umut'tu o.
"Sen kimsin lan?!" Sesinin şiddeti bütün odada hissedilirken annemlerin duymamış olmasını diledim. Onu hızla odaya alıp kapıyı kapattım bu odanın anahtarı neredeydi ya?! Bugün kıyamet kopacaktı eğer bir mucize olmazsa ve olmayacağına adım kadar emin olmam da durumun vahimligini seriyordu ortaya.
"Bilmem." Pamir'in söylediği bu kelime ile gözlerim dehsetle açılırken yaptığının ve söylediğinin saçmalığına sinirleniyordum. Teşekkür etmedigim için mi yapıyordu? Eğer öyleyse buradan sag çıkarsam ilk onu öldürecektim. Umut'un benden farksız oluşu bütün her şeyin sonunu getirecekti. Umut'un her an Pamir'in üzerine atlayıp yumruk yumruğa dövüşeceklerini hayal ederken ter içinde kalmıştım.
