သုံးရက်ရှိသွားပြီ...
ကိုလင်း စာလာမသင်တာ။
ဒီလိုပါပဲ... ဘေးနားမှာ ရှိတဲ့လူတွေက အချိန်တန်ရင် သူ့ကို စိတ်ပျက်သွားကြတာချည်းပဲ။
ဆေးရုံမှာ မြင်ခဲ့ရတဲ့ ကိုလင်းအကြည့်ကို သူနားလည်တာပေါ့။ စိတ်ပျက်တယ်၊ စိတ်ကုန်စရာကောင်းတယ်လို့ အဓိပ္ပါယ်ရတဲ့ အကြည့်နဲ့ ကြည့်လိုက်တာ။ မာမီ့ဆီက အမြဲလိုလို ရနေကျ သူသိပ်ကို ရင်းနှီးတဲ့ အကြည့်မျိုး။
ရင်းနှီးနေကျဆိုပေမဲ့ မာမီ့ဆီက မဟုတ်ဘဲ ကိုလင်းဆီက မို့လို့လားမသိ။ ဖြေရှင်းချက်တွေ ပေးချင်မိသည်။ လက်ကိုင်ထားနေကျ လစ်လျစ်ရှုခြင်းတရားကို ဒီတစ်ခါ အသားမကျစွာ မျက်နှာလွှဲလိုက်ချင်မိသည်။ ဘာတွေက သူ့စိတ်ကို ဝေဝါးစေတာလဲမသိ။
မန္တလေးပြန်သွားတဲ့ ငယ်ငယ့်ကို သတိမရဘဲ ဘေးအိမ်က သူစိမ်းတစ်ယောက်ဆီကိုပဲ စိတ်တွေက ရောက်ရောက်နေမိသည်။ ဒါက အဓိပ္ပါယ်မရှိလိုက်တာ။
ဘာကြောင့်လဲ အံ့မဟော်။
အဲဒီ့လူက ဘာမို့လို့လဲ။
တစ်ကိုယ်ကောင်းဆန်တယ်တဲ့...။
ကိုလင်း နောက်ဆုံးပြောခဲ့တဲ့ တစ်ဖက်သတ် စွပ်စွဲချက်။
မမှားပါဘူး။
ဟုတ်တော့လည်း ဟုတ်ပါတယ်လေ။
ဒါပေမဲ့ အမှန်တရားဆိုတာလည်း အားနည်းချက်ရှိစမြဲပဲ။ ပြီးပြည့်စုံနေတဲ့ အမှန်တရားရယ်လို့ လောကကြီးမှာ မရှိဘဲ။ နေ့တိုင်းကြုံတွေ့နေရတဲ့ အရှေ့အရပ်က ထွက်ပြီး အနောက်အရပ်ကို ဝင်နေကျ နေလုံးကြီးတောင် တစ်ခါတလေ လနဲ့ လမ်းကြုံတွေ့ရင် နေကြတ်ခြင်းဆိုတဲ့ ဖောက်လွဲမှုတွေ ဖြစ်နိုင်သေးတာပဲမလား။
ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ်မှ မချစ်ရင် ကိုယ့်အတွက် ကြည့်ပေးမယ့်လူ တစ်ယောက်တလေတောင် မရှိတဲ့ လောကကြီးထဲမှာ သူလို တစ်ယောက်တည်းသမားက တစ်ကိုယ်ကောင်းဆန်တယ်ဆိုတာ ဆန်းလို့လား။
တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် အပြန်အလှန် အပြစ်တင်နေတက်တဲ့ ဒယ်ဒီနဲ့မာမီရဲ့ ရန်ပွဲတွေကြားထဲမှာ သူကြီးပြင်းခဲ့ရတာ။ ပန်းကန်ကွဲတွေနဲ့ ထမင်းဝိုင်းမှာ ကိုယ့်ထမင်းပန်းကန် ကိုယ်စားရင်း လစ်လျူရှုခြင်းပညာကို သူ့အလိုလို တက်မြောက်သွားခဲ့တာ။ ရန်ပွဲတွေ ပြီးဆုံးမှ သားကို တောင်းပန်ပါတယ်ဆိုတဲ့ အရေးမပါတဲ့ စကားတွေကြားထဲမှာ တစ်ကိုယ်ကောင်းဆန်ဆန် နေတတ်သွားခဲ့တာ။
