Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
kalbinde bir metrekarelik yeri bana layık gören sevgiliye,
içimdeki depremden haberin olmadı. bedenlerimiz yan yanaydı fakat ruhlarımız arasında kilometreler vardı. biliyorum sevgilim benim öfkem sana ağır geldi. seninle savaşmayı kendim istemedim çünkü sonunu bildiğim savaşların tek kazananı benim. seni nefretimle yok etmek istemedim ama sen bilerek başlatın aklımızın kalbimizle olan savaşını. benim evimi bile isteye yıkıp geçtin fakat benim nefretim ağır bassa bile yapamadı, başkasına inşa ettiğin evini yıkamadım. ne sana ne de ona bunu yapamadım. sevgilim, artık senin benim kalbimde bir yerin yok. yıkık dökük bir evi sana yakıştıramadım sevgilim.
sana yazdığım her şiir birer devrik cümleden ibaret. eğer bir cümle öznesini kaybederse devrik olur. sen artık şiirlerimin öznesi değilsin. ne sen ne başkası. artık şiirlerimin tek öznesi benim artık. yangın yeri oldu burası sevgili. ben sen değilim, ben senin gibi yangın yerine birilerini sürüklemem. kimsenin sırtına yük bindirmem. fakat sevgili sen gelirsen eğer. eğer sen gelirsen sevgili. bütün yüklerimi sana bindiririm. altında kalırsın merhamet etmem sana çünkü sen bana etmedin.
ah sevgili, çağın en büyük yangını kalbinken nasıl böyle güzel gülebiliyorsun?
artık sevgili benim ellerim bir çiçeğe hayat olurken senin ellerin o çiçeği soldurur bilmiyorsun bunu fakat zamanla tadacaksın o hissi çünkü sen bana tattırdın bunu şimdi sıra sende.
biliyor musun sevgili, adını bir kitabın sayfasında gördüm. oysa kitabın yarısına kadar hiç fark etmemiştim adını fakat bir anda dank etti. Hakan Günday, AZ kitabının 181. sayfasında kocaman yazılı bir şekilde gördüm. güzelim kitabı okuyamadım yarım bıraktım aynı senin gibi.
Deniz olan ben, göl olan senken nasıl olurda insanlar sevgimizi karşılaştırır sevgili. aynalara bakmayı bıraktım sevgili. çünkü çamura bulanmış zihnimi görüyorum aynada. hastalıklı bedenim, hastalıklı ruhum. iki nefeslik canım var sevgili, bu iki nefesi verip gitmek istiyorum sevgili.
Evimi yangın yeri yapan sevgili, her şeye rağmen ufacık dahi olsa umut kırıntılarımın olduğu çiçeklerden bahçem vardı. fakat sen evimi yakmakla kalmadın çiçeklerden bahçemi de yıktın geçtin.
Riyakar sevgili, şimdi ben bir daha nasıl seveceğim söylesene? kendi sevgisizliğini bana neden bulaştırdın sevgili?
Deri çantamdaki albümü çıkardım fotoğraflara bakıyorum da artık sesleri yok sevgili. oysa en çok onlardan kahkaha sesi çıkardı, en çok onlar duygu yüklüydü. sağır oldum artık şarkılara, türkülere, notalara. kör oldum artık beni seven insanlara. dilsiz oldum artık ifade edemediğim cümlelerime. tükeniyor kelimelerim aynı benim gibi hep aynı kelimeler hep aynıcümleler.
Ama bu sana son vedam sevgili. bu sana son veda. bundan emin olabilirsin bu sana son vedam. biliyorum ilk günlerağlarlarsonra unuturlar hayatlarındaacı bir çikolata aroması olarak hatırlayacaklar.
şu an ne kadar çelişkili davrandığımı fark etmişsindir çünkü beni ben yapan çelişkilerle yaşamak.
titreyerek uyumaya çalıştığım soğuk odanın duvarlarını unutmadım. bana neler yaptığını unutmadım. umutlarımı nasıl öldürdüğünü, evimi nasıl yıktığını, geleceğimi nasıl çaldıklarını unutmadım. beni nasıl öldürdüklerini unutmadım. sende unutma sevgili.
hoşça'kal sevgili. hoş'kal tatlı çocuklarınla ve güzel eşinle.
