မနေ့ညနေက မိုးရေထဲမှာ တစ်ယောက်တည်း အချိန်အကြာကြီး ဘတ်စကက်ဘော ကစားလိုက်ရာ ဒီကနေ့တွင် နှာတချီချီနှင့် အံ့မဟော်တစ်ယောက် ဖျားလေတော့သည်။ အိပ်ယာထကာစ ကိုယ်တွေလက်တွေ ကိုက်ခဲနေသည်ကို အညောင်းမိတာလောက်ပဲဟု ထင်မှတ်ကာ ဆေးမသောက် ဘာမသောက်နှင့် ကြိုတင်မကာကွယ်မိလိုက်ချေ။ တစ်ကိုယ်လုံး မလှုပ်ရှားချင်တော့အောင် နုံးချိနေသဖြင့် ဒေါ်နန်း ပြုတ်ပေးသည့် ဆန်ပြုတ်ပူပူကို သောက်ပြီးတာနှင့် အိပ်ယာထဲ ဝင်ခွေနေရန် ဟန်ပြင်လိုက်သည်။
မာမီ့အရိပ်အယောင်ကို ရှာကြည့်သော်လည်း ဆေးခန်းထိုင်ချိန်ဖြစ်သဖြင့် မာမီက အိမ်မှာရှိမနေ။နေမကောင်းဖြစ်လျှင် ဟိုလူ့ကိုတမ်းတသလို ဒီလူ့ကိုတမ်းတသလို ဖြစ်ချင်လာသည့် မိမိကိုယ်ကိုယ် အံ့မဟော်စိတ်ပျက်သည်။
ဒီနေ့စာလာမသင်နဲ့တော့ဟု ကိုလင်းအား စာပို့၍ ကုတင်ပေါ်တွင် စောင်ကို တစ်ကိုယ်လုံး လုံခြုံအောင် ပတ်ကာ အိပ်ပျော်စေရန် ကြိုးစားလိုက်သည်။ သိပ်မကြာခင် ကိုလင်းဆီမှ ပြန်စာဝင်လာသည်။
*ဘာဖြစ်လို့လဲ
*နေမကောင်းလို့
နောက်ဆုံးစာကို ပြန်ပြီးနောက် ဖုန်းကို စက်ပိတ်လိုက်ကာ မျက်လုံးတို့ကို တင်းတင်းမှိတ်၍ မြန်မြန်အိပ်ပျော်စေရန်အတွက် စိတ်အစုံကို အာရုံပြုလိုက်သည်။
မှေးတေးတေးနှင့် အိပ်မက်ကမ္ဘာထဲ တဝဲလည်လည်ဖြစ်နေခိုက် လူတစ်ယောက် သူ့အခန်းထဲသို့ ဝင်လာသည်။ မိမိခန္ဓာကိုယ်အား ဟိုစမ်း ဒီစမ်းလုပ်ကာ အိပ်မပျော်တပျော်ဖြစ်နေသော သူ့အား ဂယောက်ဂယက် အိပ်မက်တွေကြားထဲမှ လှုပ်နှိုးနေသည်။ အထိအတွေ့တို့ကို ကောင်းကောင်းသိရှိသော်ငြား မျက်လုံးတို့ကို ဖွင့်ပစ်လိုက်ရန်အတွက် ခဲဆွဲထားသော မျက်ခွံတို့က ခွင့်မပြုချေ။
နေမကောင်းလို့ဟု စာပြန်ပြီး သူထပ်ပို့သည့် ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ.. ဆေးသောက်ပြီးပြီလား အစရှိသော မေးခွန်းတွေအား ပြန်စာထပ်မလာတော့သဖြင့် လင်းသန့်မောင် အိမ်အရောက် လိုက်လာခဲ့ခြင်းပေ။ အံ့မဟော် ပြောသည့်အတိုင်း တကယ်နေမကောင်းဖြစ်နေခြင်းကို ခြစ်ခြစ်တောက်ပူနေသော အံ့မဟော်ရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်က သက်သေခံနေသည်။ တစ်အိမ်လုံးတွင်လည်း ဦးဘမောင်နှင့် ဒေါ်နန်းမှလွဲ၍ မည်သူမျှမရှိ။
