ဘောလုံးကို ကြမ်းပြင်သို့ သုံးချက်ခန့် ထောက်ကစားပြီးနောက် တစ်ချက်ခုန်၍ လေပေါ်သို့ မြှောက်ပစ်လိုက်သည်။ လက်မောင်းအားနှင့် အကွာအဝေးကို ချိန်ဆတွက်ချက်၍ ပစ်လိုက်သော အံ့မဟော်၏ ဘောလုံးလေးသည် hoop ထဲသို့ တန်းတန်းမတ်မတ်ဝင်သွားလေသည်။
ကွင်းလယ်ကနေ ပစ်လိုက်သော အံ့မဟော်ရဲ့ ပထမဆုံးဘောလုံးဟာ အတားအဆီးမရှိ လှလှပပ ဝင်သွားတာကြောင့် ကြည့်နေကြသော သူများထံမှ အံ့ဩသည့် အသံများ ထွက်လာကြသည်။
"လင်းသန့်... မင်းခေါ်လာတဲ့ တစ်ယောက်က shooting skill အလွင့်ကြီးပါ့လား"
"လွင့်ဆို လင်းသန့်မောင် training ပေးထားတဲ့သူပဲ... ဒီလောက်တော့ ရှိတာပေါ့"
လက်ကို ပိုက်၍ ဂုဏ်ယူနေသော ဟန်ဖြင့် လင်းသန့်မောင် အမှတ်ဝင်ယူလိုက်သည်။ အံ့မဟော်ကတော့ သူ့အား ခပ်ပြုံးပြုံး လှမ်းကြည့်ကာ ပစ်လိုက်သော ဘောလုံးကို ပြန်ကောက်၍ နောက်တစ်ကြိမ် ထပ်လေ့ကျင့်ရန် ဟန်ပြင်နေသည်။
"ဟိုကောင်တွေကလည်း ကြာလိုက်တာကွာ... ငါတို့ရောက်နေတာ နာရီဝက်လောက် ရှိနေပြီ"
နေမျိုးရဲ့ ညီးတွားသံအဆုံး ကွက်တိဆိုသလိုပင် သူတို့နှင့် ချိန်းဆိုထားသည့်အဖွဲ့ ရောက်ချလာသည်။
အားလပ်ရက်တွင် လင်းသန့်တို့အဖွဲ့ ဘက်စကက်ဘောကစားရန် အသိတစ်ယောက်အဖွဲ့နှင့် ချိန်းထားခြင်းဖြစ်သည်။ ငါးယောက်တစ်သင်းစီ ကစားမှာဖြစ်၍ သူတို့သူငယ်ချင်းလေးယောက်နှင့် အတူကစားရန် အံ့မဟော်ကိုပါ ခေါ်လာခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။
"မင်းတို့ကလည်း ကြာတာကွာ"
"ဆောရီး ဘရို... ကျွန်တော့်အဖွဲ့ထဲက တစ်ယောက်က လာဖို့အဆင်မပြေတော့လို့ နောက်တစ်ယောက် ထပ်ရှာနေတာ"
"အခုအဆင်ပြေလား"
"ပြေတယ်... သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်ကို အစားခေါ်လာခဲ့တယ်၊ ကျွန်တော်တို့အဖွဲ့မှာ လူလဲဖို့ အပိုမပါဘူးနော်"
"မင်းကလည်းကွာ... ငါတို့က လူချမှာ ကျနေတာပဲ၊ ငါတို့ဘက်လည်း ငါးယောက်ကွက်တိပဲ"
"ဟုတ်လား ဟဲဟဲ"
ကစားပွဲစတော့မည်ဖြစ်၍ ခပ်လှမ်းလှမ်းတွင် တစ်ယောက်တည်း သွေးပူလေ့ကျင့်ခန်း လုပ်နေသော ထွဋ်ခေါင်အား လှမ်းခေါ်လိုက်သည်။ အံ့မဟော်နှင့် တစ်ခါတုန်းက ပြဿနာဖြစ်ဖူးခဲ့သဖြင့် ထွဋ်ခေါင်သည် အံ့မဟော်အား သိပ်အမြင်မကြည်။ သူ့ဟာသူ တစ်ယောက်တည်း သီးသန့်နေနေသည်။
