(Fe)Male |ino.tan|

Yeşil Gözler

Orkestra'nın çaldığı müzik, dans eden çiftler, içkilerinin keyfini çıkaranlar... Herkes kendi çapında eğleniyordu. Ortam pek kalabalık sayılmazdı aslında. Yine de mutluydular. En azından Kamado Tanjiro dışındakiler. Yalnız başına içkisini yudumluyor ve etrafına bakınıyordu başka yapacağı iş olmadığından. Hayatı istediği gibi gitmiyordu, hayatının gidişine müdahale edememekse onu kızdırıyordu. Kendisine kızgındı. Resmen hayatını yan karakter edasıyla yaşıyordu. Özgüvenini kazanmalıydı, yanlış şeyleri düzeltmeliydi. Ama sorun şuydu ki; Kamado Tanjiro hayatındaki yanlışların ne olduğunu bilmiyordu. Bilmediği sorunları nasıl düzeltecekti?

Boş bardağa içkiyi döktü. "Üzgünüm Nezuko," diye geçirdi içinden. "İyi bir ağabey olamadım."

Hâlâ etrafını gözlemlemeye devam ediyordu. Herkes mutluydu. Onun da mutlu olmaya hakkı vardı, değil mi? Bugün her şeyin üzerinde fazla düşünmeyecekti. Olayları akışına bırakacaktı. Belki o zaman mutlu olurdu. Sorumluluklarını o anlığına unutup yarın yokmuşcasına eğlenmek... Evet, Tanjiro bunu yapabilirdi. Sadece yapabilmek için biraz cesaret ve özgüvene ihtiyacı vardı.

İçkiyi içerken ellerinin titrediğini gördü. "Zavallıyım ben." mırıldandı. Sanırım sorumluluklarını unutmayı düşünmek bile onun için ağırdı. Gözlerinin dolduğunu hissetti. Ağlayacaktı, eğer çevresinde insanlar olmasaydı. Açıkçası Tanjiro insanların onun ağlamasını takmayacağını biliyordu, hatta fark etmeyebilirlerdi de. Çünkü herkes kendisine ve arkadaşlarına ya da sevdiklerine odaklanmış durumdaydılar. Kimsenin Tanjiro'yu fark ettiği yoktu. Ancak yapamazdı Tanjiro. Yalnız başınayken ağlamak daha iyiydi ona göre.

Umutsuzluğun pençelerine düştüğü sırada ilk kez göz göze gelmişti Tanjiro aşık olduğu yeşilin en güzel tonuyla. Omzuna kadar gelen saçının sonları mavi iken geri kalanı siyahtı. Yeşil ve büyük gözleri karanlık ortamda parlıyordu adeta. Belki saliselik süren bu bakışma Tanjiro'ya göre daha uzun sürmüştü. İşte o an Tanjiro her şeyi unutmuştu. Varoluş amacını, sorumluluklarını, kızgınlığı, üzüntüyü, hatta adını dahi unutmuştu. Düşündüğü tek şey güzel yeşil gözler ve yeşil gözlerin sahibiydi.

---
ben çok dönek bi' insanım lanet olsun ki bu lanet uygulamayı bırakamadım ve ao3'de yayımladığım kurguyu burada da yayımlayacağım.